26.10.11

Ζωή μου...Αντίο


Ήξερε που πήγαινε.
Όσο κι αν ήταν χαμένη τον τελευταίο καιρό στις σκέψεις της,
ήξερε τι ήθελε πια να κάνει. Θα πήγαινε να τον δει …
για τελευταία φορά.
Τελευταίο χτύπημα στον εαυτό της, θα μπορούσε να πατήσει το
γκάζι, να ρίξει το αμάξι στις μπάρες στο πλάι του δρόμου, να βγει
στις στροφές και να το απογειώσει στα βράχια, να μην πάει,
αλλά όχι…
Σαν τις νυχτοπεταλούδες που καίγονται στην λάμπα,
έτρεχε και αυτή στο φως των δικών του ματιών.

Νύχτωνε όταν πάρκαρε κοντά στην πλατεία.
Γεμάτο το προαύλιο του Ναού κόσμο, πλησίασε ζαλισμένη και
ακούμπησε στον κορμό ενός δέντρου. Άκουγε τα γέλια τους, τις
φωνές τους, μπορούσε να δει τα πρόσωπα τους, γνώρισε τον Ηλία
με την γυναίκα του, την Νίκη την φίλη της, την Γιάννα με την Λίνα,
τον Μιχάλη με την αδελφή του, όλοι ήταν εκεί, κοινοί τους φίλοι
μέχρι πριν λίγους μήνες , αυτοί που τους ευχόταν για καλά στέφανα κάποτε
και τώρα ήταν στον δικό του τον γάμο, μόνο που η ίδια δεν θα ήταν
το κορίτσι που θα ανέβαινε τα σκαλιά να τον προϋπαντήσει ντυμένη στα λευκά.
Έψαξε με αγωνία να τον βρει με το βλέμμα θολό από τα δάκρυα, τα σκούπισε
βιαστικά, έπρεπε να τον δει.
Στεκόταν σοβαρός, αγέλαστος ψηλά στην κορυφή της σκάλας, ψηλός,
ένας μικρός θεός μέσα στο σκούρο κοστούμι του, τα σκούρα μαλλιά ,
τα μεγάλα μάτια που χανόταν κάποτε στα βάθη τους, το χαμόγελο του
που την μάγευε ... κάποτε.
'' Αγάπη μου …αγάπη μου '' βόγκηξε και ένοιωσε τα γόνατα της
να τρέμουν.
Σα να την άκουσε, πάγωσε το χαμόγελο που πήγαινε να ανθίσει στα χείλη του,
τα μάτια του σάρωναν το πλήθος, σα να έψαχνε να βρει κάποιον, κάτι…
μα δεν μπορούσε να την δει εκεί στα σκοτάδια που στεκόταν.
Άκουσε τα κορναρίσματα, ένα λευκό σύννεφο που πέρασε ανάμεσα από τον
κόσμο, ανέβηκε ανάλαφρα τα σκαλιά, το χαμόγελο ξαναγύρισε πιο λαμπερό
στο πρόσωπό του, είδε το φιλί που αντάλλαξαν και μετά το πλήθος της έκρυψε
την εικόνα, χάθηκαν όλοι στο εσωτερικό του ναού και εκείνη απέμεινε
παγωμένη εκεί που στεκόταν.

Ούτε ένοιωσε πόση ώρα πέρασε.
Δεν είχε νόημα να μένει άλλο, είδε ότι είχε να δει.
Σκυφτό το κορμί τσακισμένο, η καρδιά να χάνει τους χτύπους της, το μυαλό
να ξεφεύγει σε στιγμές, στα μάτια του, στην αγκαλιά του, στο γέλιο του.

Πως βρέθηκε να οδηγεί στα σκοτάδια της εθνικής ούτε που το κατάλαβε.
Την μέρα που τον γνώρισε έβρεχε, είχε μείνει από λάστιχο και προσπαθούσε
μόνη της να το αλλάξει στη άκρη του δρόμου ενώ τα αυτοκίνητα που
περνούσαν την πιτσίλιζαν με λάσπες και κανένας δεν σταματούσε να
την βοηθήσει.
Ξαφνιάστηκε όταν δυο αντρικά χέρια της πήραν το κλειδί από τα βρεγμένα
χέρια της και την σήκωσαν όρθια.
Την έβαλε στην άκρη χωρίς καν να της μιλήσει και σε τρία λεπτά η ρεζέρβα
ήταν στην θέση της. Τότε συστήθηκαν και εκείνη τον ακολούθησε με το
αυτοκίνητό της δυο στενά πιο κάτω που είχε το συνεργείο του να της φτιάξει
το λάστιχο.
Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Να την ξεναγεί στα δικά του τα στέκια, στα ταβερνάκια που πήγαινε,
στις πλατείες της γειτονιάς του, να την γνωρίζει στους φίλους του,
στους δικούς του και εκείνη…
Εκείνη να προσπαθεί να τον φέρει στην δική της γειτονιά, στα δικά της μέρη,
να τον γνωρίσει στους δικούς της φίλους που αντιμετώπισαν αυτή την σχέση
με συγκαταβατικότητα για το τελευταίο της καπρίτσιο να μπλέξει με έναν τόσο
λαϊκό τύπο. Δεν του ταίριαζε η ζωή της και της το έλεγε. Αν τον ήθελε, εκείνη
έπρεπε να πάει κοντά του και ήταν τόσο μα τόσο ερωτευμένη μαζί του που πήγε.
Τα άφησε όλα πίσω της και πήγε.
Ζούσε μαζί του, ανέπνεε τον δικό του αέρα, έπαιρνε την αγάπη του και του
την έδινε διπλή πίσω, κάθε μέρα μια καινούργια μέρα.
Ο έρωτάς τους μια θύελλα, δεν το είχε ξαναζήσει αυτό, να δίνεται τόσο απόλυτα,
να της δίνεται κάποιος τόσο ολοκληρωτικά.
Το κορμί της ρίγησε, τα χέρια της έσφιξαν το τιμόνι.
Μια αστραπή έσκισε τον ουρανό και χοντρές στάλες βροχής άρχισαν
να θολώνουν το παρμπριζ.
Ήταν αυτή η ώρα που βύθιζε την ματιά του στα μάτια της, η ώρα που
τα χέρια του αγκάλιαζαν τρυφερά το κορμί της….
- Θεέ μου ,βόγκηξε, πόσο μου λείπεις!
Ένοιωσε το άγγιγμα του και ας ήταν μόνη της, ένα ανάλαφρο χάδι
στους ώμους, την ανάσα του στον λαιμό της, τα χέρια του να λατρεύουν
το κορμί της, να ανοίγουν κουμπιά, να παραμερίζουν το λεπτό ύφασμα,
να αγγίζουν το βελούδινο δέρμα της.
- Άγγιξε με
Να ριγεί κάτω από το άγγιγμά του, να ανατριχιάζει, ένα ποτάμι η
ύπαρξη της να κατρακυλά χωρίς γυρισμό, να ματώνουν τα χείλη της
στα φιλιά του, να γεύεται το άρωμα του κορμιού του, στο στήθος του
να ακούει τον τρελό χτύπο της καρδιάς του, τα δάχτυλά του να
λατρεύουν κάθε καμπύλη να την διεκδικούν και εκείνη πρόθυμη,
τρελά ερωτευμένη, να τον προσκαλεί, να του δίνεται, να γίνεται
τόξο το κορμί της να τον δέχεται. Να λιώνει στα χάδια του, να
αφήνεται και τα βογκητά που ξέφευγαν από τα χείλη της δεν ήταν
απόγνωσης, δεν ήταν πόνου, ήταν ανάσες ηδονής, απέραντης ευχαρίστησης
στο πλάι εκείνου που αγαπούσε.
Μια ακόμα αστραπή και η βροντή που ακολούθησε έσβησε την εικόνα
από τα μάτια της.
Ήρθε το λάθος, το λάθος το δικό της.
Την βραδιά που τσακώθηκαν.
Ούτε που θυμάται πια το γιατί, ασήμαντο ήταν , όμως τα λόγια της…
Καρφιά στην καρδιά του.
Αυτή που καταδέχτηκε να είναι μαζί του, αυτή που τα είχε όλα και
τα παράτησε για χάρη του, αυτή που θα μπορούσε να τον αγοράσει
και αυτόν και όλο του το σόι, αυτή που ούτε τα παπούτσια της δεν
ήταν άξιος να ακουμπήσει, αυτή…..Αυτή η Ηλίθια.
Που δεν πίστευε λέξη από όσα του έλεγε αλλά συνέχιζε να του τα λέει.
Και εκείνος που μάζεψε τα ρούχα του και έφυγε από το σπίτι του, από
το δικό του σπίτι που την φιλοξενούσε δυο ολόκληρα χρόνια για να
μην απλώσει χέρι επάνω της και την τσακίσει σαν μύγα και δεν ξαναγύρισε
να τη κοιτάξει, όσο και να έπεσαν επάνω του φίλοι και γνωστοί, όσο κι αν
η ίδια προσπάθησε να τα πάρει όλα πίσω.
Το γυαλί ράγισε, έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια, κομμάτια από κρύσταλλο
που πλήγωναν, μπήκαν στο αίμα του, νέκρωσαν το μυαλό, τις αισθήσεις.
'' Δεν την αγαπάς, εκείνη παντρεύτηκες, αλλά δεν την αγαπάς, εμένα αγαπάς,
εμένα, μόνο εμένα. '' Μονολογούσε , τα χείλη της έτρεμαν κι έλεγαν, έλεγαν,
ούτε που ήξερε τι έλεγε πια.
Η βροχή έπεφτε για τα καλά τώρα πια και η ίδια ούτε ήξερε που πήγαινε,
που ήθελε να πάει. Δεν είχε πουθενά να πάει. Δάκρυα και φόβος, φόβος
για το αύριο, πώς να το αντέξει το επόμενο πρωί;
Πώς να το αντέξει που τα χέρια του αυτή την νύχτα θα αγγίζουν άλλο σώμα,
που το σώμα του θα είναι σε άλλο κορμί;
Έσφιξε στα αδύναμα χέρια της το τιμόνι και πάτησε μέχρι το τέρμα το γκάζι.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα δευτερόλεπτα για να περάσει με μάτια θολά
και καρδιά που αιμορραγούσε εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή.

Δεν ήθελαν να του το πουν, μια μόνο μέρα μετά τον γάμο του..
Θα το μάθαινε έτσι κι αλλιώς όταν θα γύριζε από το γαμήλιο ταξίδι του,
ποιο γαμήλιο ταξίδι που το είδαν όλοι πως κάτι είχε αλλάξει από το ίδιο
κι όλα βράδυ όταν πάνω στο γλέντι ζήτησε από την ορχήστρα να του παίξουν
το δικό του ζεϊμπέκικο. Εκείνο που χόρευε για την γυναίκα που αγαπούσε,
όταν ήταν στο πλάι του, όταν γονάτιζε μπροστά στα πόδια του και του κρατούσε
τον ρυθμό κοιτώντας τον με τα λαμπερά της μάτια και όταν τελείωνε ο χορός του
τον έπαιρνε στην αγκαλιά της και του σκούπιζε τον ιδρώτα με τα φιλιά της..
Μαζεύτηκαν γύρω του να τον κρατήσουν, στάθηκε στην πίστα και σήκωσε
σαν αετός τα χέρια του, χόρευε χαμένος στον δικό του κόσμο και εκείνη δεν
ήταν κοντά του, να χάνεται στα μάτια της.
Η νύφη δεν σηκώθηκε από την θέση της, δεν τον είχε ξαναδεί έτσι, να χορεύει
χωρίς να της ρίξει ούτε μια ματιά κι εκείνη παγωμένη καθόταν και κοίταζε
μέχρι που τελείωσε ο χορός του και είδε τα δάκρυα στα μάτια του.
Κατάλαβε.

Δεν γινόταν να του κρυφτούν, το ύφος τους όταν τους ρωτούσε τι
έχουν τα έλεγε όλα.
Πώς να γελάσουν, πώς να τον διώξουν να μη μάθει?
Ήταν και η κηδεία, έπρεπε να πάνε, δεν ήταν σωστό να μη πάνε.
Δεν μπόρεσαν να τον σταματήσουν, τα παράτησε όλα, ταξίδια, γυναίκα και
έτρεξε πίσω τους να προλάβει. Τρεις άντρες δεν μπόρεσαν να τον κάνουν καλά
όταν χίμηξε στο φέρετρο μπροστά στους γονείς της που σπάραζαν και την
βούτηξε στην αγκαλιά του.
Μάταια γέμιζε φιλιά το χλωμό πρόσωπο, τα δάκρυά του έσταζαν στα άδεια
μάτια, δεν την ζωντάνεψαν οι κραυγές του, κραυγές αγριμιού.
Τρόμαξαν ακόμα και τα περιστέρια που είχαν τις φωλιές τους στα κυπαρίσσια
και φτερούγισαν με δυνατά κρωξίματα μακριά στον ουρανό.
Tο έλεγε ξανά και ξανά πως την κατάλαβε, πως εκείνη ήταν κοντά του
το προηγούμενο βράδυ στα σκαλιά της εκκλησίας και μετά, όλο το βράδυ
την ένοιωθε στο κορμί του, στο μυαλό του, όλα ένα λάθος, φρικτό λάθος,
δεν θα έφευγε για κανένα ταξίδι, ο γάμος του είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει
και εκείνη βιάστηκε, να πάρει τον δρόμο της, να τον αφήσει μόνο του.
Όταν κατάφεραν να τον απομακρύνουν, κουρέλι απέμεινε σε μιαν άκρη,
να κοιτά τα χώματα που σκέπασαν την ζωή του.
Σηκώθηκε παραπατώντας, τον είδαν ήρεμο και παραμέρισαν.
- Καλή αντάμωση.
Αυτό μόνο είχε να πει και γύρισε να φύγει τρικλίζοντας , μεθυσμένος από έρωτα,
από το κενό, από το σκοτάδι.


                                                                Levina




..............

24.10.11

ίδιος ο χρόνος





Κάθισε απαλά απέναντί του. Εκείνος στο συνηθισμένο του μέρος,
δίπλα απ το παράθυρο να κοιτά με βλέμμα απλανές έξω.
Εκείνη στην απέναντι πολυθρόνα πλάι στο τραπεζάκι με το φωτιστικό φορτωμένο με τα αγαπημένα της βιβλία.
Ο αέρας φύσαγε δυνατά, έπαιρνε το κλαρί από την μηλιά έξω
από το παράθυρο και το χτύπαγε επάνω στο παντζούρι κάνοντας
έναν συνεχόμενο υπόκωφο ήχο που στην αρχή μπορεί να μη το
πρόσεχε όμως τώρα πια αυτός ο μονότονος κτύπος έμοιαζε σαν
καρφί που ήθελε να σφηνωθεί στο μυαλό της.
Εκείνος όμως δεν φαινόταν να ενοχλείται από αυτό λες και
βρισκόταν κάπου αλλού σε κάποιο άλλο μέρος βυθισμένος
πάντα στις δικές του σκέψεις.
Πρέπει να του πω να κόψει αυτό το κλαρί , σκέφτηκε εκείνη
και ξαφνικά ένοιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά το λεπτό κορμί της.
Τα μάτια του ήταν καρφωμένα επάνω της και την κοιτούσαν επίμονα.
Παρατηρούσαν το πρόσωπο, τα μαλλιά της, το κορμί της, τέλος
καρφώθηκαν στα μάτια της. Αιχμαλώτισαν το βλέμμα της.
Αμίλητοι παρέμειναν να αναμετριούνται με το βλέμμα.
Πόσα χρόνια είχε περάσει στο πλάι του? Πολλά, πάρα πολλά
και ακόμα την ξάφνιαζε.
Απρόβλεπτος πάντα, στα λόγια, στις πράξεις, σε όλα του
ακόμα και τώρα που εκείνη περίμενε πως τα χρόνια θα τον
γλύκαιναν, εκείνος παρέμενε το ίδιο απόμακρος, σιωπηλός,
ανεξιχνίαστος. Μαζεύτηκε στο κάθισμα της.
'' Υπάρχει έρωτας; '' Μίλησε εκείνος.
Τι ερώτηση! Άνοιξαν διάπλατα τα μάτια της, κράτησε την
ανάσα της, τι να του πει;
'' Όχι, την αλήθεια του είπε , όχι πια. ''
Μια σκιά πέρασε στο βλέμμα του.
'' Τι υπάρχει; '' Δεν του άρεσε η απάντησή της το είδε στα μάτια του.
Αλήθεια τι υπήρχε; Τι είχε απομείνει μετά από μια ολόκληρη
ζωή στο πλάι του, μια δύσκολη ζωή. Δεν της είχε λείψει τίποτα,
όλα τα είχε, χρήματα, σπίτια, οικογένεια, ταξίδια, αλλά…
εκείνος της έλειπε και ας ήταν στο πλάι της. Την καρδιά του
την είχε ποτέ δική της. Πλήρωνε με την σιωπή της, με την ανοχή της,
με την υπομονή της ότι της είχε προσφέρει και τώρα που τα
παιδιά είχαν φύγει πια από το σπίτι, είχαν μείνει δυο τους
να αναμετριούνται.
Είχε φτάσει φαίνεται πια η ώρα για το επόμενο βήμα.
Αγάπη ήθελε να του πει, αγάπη υπάρχει, όμως ανάμεσά τους
ούτε αυτό υπήρχε, δεν υπήρξε ποτέ.
Ίσως λίγο στην αρχή, που ξέφτισε γρηγορότερα από όσο
θα περίμεναν και οι δυο τους κι απέμειναν αμέτρητα χρόνια
ανοχής και ένοχης σιωπής ανάμεσά τους.
Δυο άνθρωποι, δυο πλοία σε μια σκοτεινή θάλασσα να
διασταυρώνουν κάθε τόσο την πορεία τους και να χωρίζουν
ξανά και τώρα σαν δυο ναυάγια να σαπίζουν στο ίδιο μουράγιο,
καθισμένοι σιωπηλοί ο ένας αντίκρυ στον άλλον σαν
να περιμένουν κάτι…
Ποιος από τους δυο θα έβρισκε την δύναμη να αλλάξει
αυτή την ζωή;
Όλος ο κόσμος της μια γυάλινη σφαίρα πλάι στα βράχια,
θα μπορούσε να την σπάσει, να ελευθερωθεί !
Νέοι ήταν ακόμα, είχαν χρόνια μπροστά τους, να τα ζήσουν
όπως τα ονειρεύτηκαν, εκείνη στα δικά της όνειρα,
εκείνος στα δικά του.
Κάποτε .
Όταν έκαναν ξεχωριστά τα όνειρα τους και ας ήταν μαζί !
Τότε που εκείνος την θεωρούσε περιττό βάρος στην ζωή του
και εκείνη τον κατηγορούσε για αγροίκο.
'' Αγάπη έχει μείνει '' του είπε τελικά κι ας μην το πίστευε.
'' Αγάπη! Ναι αγάπη έχει μείνει '' συμφώνησε και αυτός χωρίς
να το πιστεύει ούτε ο ίδιος.
'' Δεν πας να μου φτιάξεις ένα καφεδάκι αγάπη μου; ''
Γέλασε κρυφά εκείνη στην προσφώνηση! Άκου αγάπη μου!
Ανοησίες, ποτέ δεν την είχε πει έτσι.
Τσακίστηκε να τρέξει στην κουζίνα, να του φτιάξει το καφεδάκι του
όπως πάντα και να του το σερβίρει στον ασημένιο δίσκο με το
παλαιομοδίκο δαντελένιο πετσετάκι.
Μετά θα άνοιγαν την τηλεόραση να δουν μαζί τις ειδήσεις των 8
κι ύστερα θα πήγαιναν για ύπνο.
Τι σημασία είχε πια πως χρόνια και χρόνια κοιμούνται
με γυρισμένη την πλάτη ο ένας στον άλλο.
Όλα ένα συνήθειο είναι τελικά.


                                               Levina







20.10.11

ΟΧΙ......ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΕΝΕ ΟΧΙ.

(Με μία διαρροή σε ό,τι αφορά το άρθρο 37 (για τις κλαδικές συμβάσεις) από το κυβερνών κόμμα, αυτή της κ. Λούκας Κατσέλη, ψηφίστηκε και επί των άρθρων το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης.
Η κ. Κατσέλη αμέσως διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.)
Κατάλαβες τώρα  ποια είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που έχουμε?
Ή ΨΗΦΙΖΕΙΣ ή  ΔΙΑΓΡΑΦΕΣΑΙ.


Κατάλαβες τώρα...
 
γιατί σε λέγανε «εθνικιστή»
όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;
Για να την πουλήσουν πιο εύκολα.
Γι' αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από
-εθν και -ελλ
ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται
μέσα στο μαντρί τού "εκσυγχρονισμού"
που μας μπουζούριασαν.
 
Κατάλαβες τώρα...
γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»;
Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα είσαι ιδιοκτήτης τής  πατρίδας σου·
θα είσαι ένας κάτοικος μιας
χώρας που θα ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους,
οι οποίοι
παριστάνουν την...
κυβέρνηση.
 
Κατάλαβες τώρα...
γιατί πριονίσανε την παιδεία
και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση";
Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60.
Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους
που απλώσανε στη χώρα σου,
να σερβίρεις καφέδες
ς και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες
στα  πάρτι τού Χριστοφοράκου.
Κατάλαβες τώρα
γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες
(ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ)
και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών
μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα
(ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);
Για να βρουν άνετα χώρο,
χωρίς προσπάθεια,
τα δικά τους μπακάλικα
που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά...
Κατάλαβες τώρα...
γιατί σου δίνανε τζάμπα  κάρτες οι τράπεζες;
Για να σου πάρουν το πατρικό σου.
Δεκάρα δεν  δίνανε για τις δόσεις σου.
Με χαρτιά τυπωμένα
σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.
Κατάλαβες τώρα...
γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο;
Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας
προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του
στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου,
δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις,
αλλά τον τζόγο.
Κατάλαβες τώρα
ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι
σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας
τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου,
με αέρα; 
Κατάλαβες τώρα ...
γιατί γουστάρουν τόσο την...
"ελεύθερη αγορά"; Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς
και να στέλνεις τον κόπο σου
στα μεγαλομπακάλικα  της  Γερμανίας. 

Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου
και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό
με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους
κανόνες... διατροφής.
 
Κατάλαβες τώρα…
γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες"
τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας;
Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι' εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα…
ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;
Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο
- το καλύτερο οικόπεδο -
και την κοστολογούν μόλις
300 δις συμπεριλαμβανομένων και των...
αρχαιοτήτων. 

Κατάλαβες τώρα…
γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό;
Θέλεις 20? πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη
χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό,
ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει
και όχι να την ξεπουλήσουν
στον κάθε "όμορφο"
που παριστάνει τον...
εργολάβο. 
Κατάλαβες τώρα …
γιατί σου πουλάνε φθηνά τα…...χαζοκούτια;
Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο
στα λιβάδια των.......σήριαλ.
Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή
Χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη
της προπαγάνδας τους.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση
υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα,
στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα …
γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου,
δίνοντάς σου μια θέση στο...
"δημόσιο";
Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους...
"εποίκους". 
Κατάλαβες τώρα
γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές,
ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και
στα…….70 του;
Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους
χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές.
Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου.
Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό
προωθούν την........υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα….
γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος;
Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο τών 300
που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες,
τις οποίες  συντάσσουν κυρίαρχα
οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης
μαζί με τις "άγιες οικογένειες" τού τόπου.
Έτσι, στο θέατρο που λέγεται...
Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα
σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες
διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι...
θεατρίνοι. 
Κατάλαβες τώρα….
γιατί τα κάνουν όλ' αυτά;
Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε
ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ,
για την κάθε
ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ.
Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο.
Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ!
Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν
μια νέα μορφή γενοκτονίας
στην πατρίδα σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά,
επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν
και την εκτελούν! 









Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.

Ενδεικτικά...
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1.Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2.
Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;

Ερώτηση 3.
Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4.
Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα
έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5.
Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6.Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία κλπ, κλπ αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7.
Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8.
Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9.
Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10.
Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki






Στις μέρες που ζούμε η ενημέρωση
Είναι μια σοβαρή μορφή αντίστασης,
Μας την προσφέρει απλόχερα η σύγχρονη τεχνολογία
Την οποία και χρησιμοποιούν κατά κόρον οι εξωθεσμικές
Δυνάμεις που δρουν πάντα στο σκοτάδι.
Ας προσπαθήσουμε όλοι μας με τον δικό μας τρόπο να μεταφέρουμε αυτά τα μηνύματα στην blogoγειτονιά μας,
Πάρτε τα κείμενα, διαδώστε τα μέσα από τις σελίδες σας,
Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε την χώρα μας να
Την ξεπουλάνε ανερυθρίαστα όλοι αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ ΠΟΤΕ στην ζωή τους και όμως διαθέτουν τεράστιες περιουσίες.
Που δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρους και μας μιλάνε για φορολογία.
Που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν με 400 ευρώ τον μήνα και ζητάνε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.
Αντίσταση σε ότι μας ετοιμάζουν.
Με οποιονδήποτε τρόπο.
Έχουμε την δύναμη να το κάνουμε πριν φτάσουμε στα χειρότερα.
Γιατί υπάρχουν και χειρότερα όταν φτάσουμε να ζούμε με την καραμπίνα δίπλα στο μαξιλάρι μας.

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...