19.2.13

Ταγκό Θανάτου


Γυναικείες Στάχτες 
Ιστορία 1η.

Τον περίμενε τον θάνατο, κάθε μέρα ερχόταν με την ίδια μορφή, είχε μάθει πια
να ζει μαζί του, να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι, να του στρώνει το τραπέζι
και να κάθεται απέναντί του όσο εκείνος δοκίμαζε με μεγάλες μπουκιές
τα φαγητά της, βογκώντας και ρουθουνίζοντας από ευχαρίστηση.

Όσο εκείνη έλιωνε, τόσο εκείνος γέμιζε από την χαμένη ζωή της, λες και
η ζωή είναι σταλαγματιές που πέφτουν από τους πόρους του κορμιού
και τα γυμνά πέλματα του θανάτου περνούν επάνω τους και τις απορροφούν
σαν σφουγγάρι.
Παρατηρούσε το πρόσωπό του που είχε πια ένα ικτερικό χρώμα, τα σφιγμένα
σχεδόν ανύπαρκτα χείλη του, τα μεγάλα γαλάζια μάτια του που έμοιαζαν
άχρωμα καθώς κολυμπούσαν μέσα σε μια κίτρινη θάλασσα και αυτοί
οι σκούροι κύκλοι που σακούλιαζαν επάνω στα χλωμά του μάγουλα
σαν μαύρες σταγόνες που ετοιμαζόταν να πέσουν επάνω στο πιάτο του.
Κάποτε το είχε λατρέψει αυτό το πρόσωπο… όχι αυτό, εκείνο που λάτρευε
ήταν ένα γελαστό πρόσωπο, τα μάτια του την κοιτούσαν με λατρεία
ή μήπως όλα αυτά είναι της φαντασίας της.
Άραγε υπήρξε ποτέ εποχή που εκείνος την αγαπούσε?

'' Της το πες? '' την ρώτησε
'' Όχι ακόμα '' του απάντησε κι η φωνή της ήταν σιγότερη κι από ψίθυρο
'' Κανόνισε να της το πεις πως θα την πάρεις στο κομμωτήριο, για να μη το πω
εγώ με άλλο τρόπο, αρκετά σας τρέφω τόσα χρόνια εσένα και τις κόρες σου,
άχρηστες όλες σας, τέλος αυτά που ξέρατε. ''
Της είπε και χτύπησε δυνατά την γροθιά του στο τραπέζι κάνοντας τα πιάτα
να χορέψουν.
Ήθελε να του πει πως κι εκείνη δουλεύει τόσα χρόνια στο κομμωτήριο,
όλη μέρα ορθοστασία, ήθελε να του πει πως δεν ήταν μόνο δικές της κόρες,
ήταν και δικές του, όμως αυτός ποτέ δεν ήθελε κορίτσια, γιο ήθελε κι αυτή
δεν ήταν ικανή να του χαρίσει έναν γιο, να τον κάνει κι αυτόν λίγο ευτυχισμένο.
Μόνο κόρες γέννησε και μετά της είπαν οι γιατροί πως δεν θα κάνει άλλο παιδί .
Τότε άλλαξε εκείνος, άρχισε να χάνεται από το σπίτι, άρχισε να σηκώνει το
χέρι του επάνω της για το παραμικρό… γιατί δεν ήταν ζεστό το φαΐ του,
γιατί δεν είχε το πουκάμισο που ήθελε καθαρό, γιατί μίλησε στο τηλέφωνο,
γιατί έκλαψε το μωρό κι εκείνη χανόταν εμπρός στην ορμή του.
Που να έφευγε να πάει αφού δεν είχε κανέναν άλλο στην ζωή, γονείς,
αδέλφια, κανένα συγγενή κι εκείνος το ήξερε πως ήταν χωρίς συμπαραστάτη
κι όλο και περισσότερο ξεσπούσε επάνω της.
Και τώρα θέλει να βγάλει από το σχολείο την μεγάλη, να μην πάει στο Λύκειο,
να πιάσει δουλειά να βοηθά το σπίτι και πώς να το πει στο κορίτσι της που
είναι αριστούχο κι έχει μέλλον στα γράμματα?
Κατάπιε το σάλιο της μαζί με τον κόμπο που έκατσε στον λαιμό της κι έσκυψε
το κεφάλι. Εκείνος τέλειωσε το φαΐ του και χωρίς να της ρίξει μια ματιά
χάθηκε στην κρεβατοκάμαρα τους, άκουσε το κρεβάτι που έτριξε κάτω
από το σώμα του και σε λίγο ακουγόταν ο μονότονος ήχος της αναπνοής του
κι ένα ροχαλητό που έδειχνε πως είχε πια αποκοιμηθεί.
Μάζεψε το τραπέζι, έπλυνε τα πιάτα και αλαφροπατώντας πήγε να καθίσει
πίσω από την πόρτα να περιμένει τα κορίτσια από το σχολείο για να μη
χτυπήσουν το κουδούνι και τον ξυπνήσουν.

Μια εβδομάδα σπάραζε η μεγάλη που θα σταματούσε πια το σχολείο, έβριζε
θεούς και δαίμονες, έριχνε επάνω στην μάνα της το φταίξιμο που ήταν τόσο
αδύναμη να του εναντιωθεί, να σηκώσει κεφάλι, να τον καταγγείλει που
την έδερνε και τελευταία σήκωνε χέρι και στα κορίτσια, όχι τόσο στην μικρή
που είχε και τα ίδια γαλάζια μάτια με αυτόν, όσο στην μεγάλη που ήταν
ολόιδια η μάνα της.
Έτσι τις βρήκε ένα μεσημέρι που γύρισε νωρίτερα από την δουλειά του,
αγκαλιασμένες να κλαίνε και γυάλισε το μάτι του.
Άρχισε ο καυγάς και γρήγορα ξέφυγαν και τα λόγια και τα χέρια, έβγαλε
την ζώνη του κι άρχισε με λύσσα να βαρά την ξεροκέφαλη κόρη που
ούρλιαζε από τους πόνους ενώ η μάνα της προσπαθούσε να μπει μπροστά
να την προστατέψει.
Ξάφνου ένοιωσε ένα φρικτό πόνο στην κοιλιά , του έπεσε η ζώνη από τα χέρια
και δίπλωσε στα δυο . Τότε είδε το κουζινομάχαιρο που εξείχε από το σώμα του
και τα μαύρα μάτια της γυναίκας του να τον κοιτούν με όλο το μίσος που
ξεχείλιζε η καρδιά της γι αυτόν.
Λύγισε κι έγειρε στο πάτωμα, άκουγε μόνο φωνές γύρω του, το παιδί που
ούρλιαζε, η άλλη του κόρη που φώναζε – μπαμπά, μπαμπά- και μετά όλα
έσβησαν γύρω του.

Δυο μήνες μετά επέστρεψε σπίτι του, ήρθε η ίδια η γυναίκα του να τον
πάρει από το νοσοκομείο που οι γιατροί έδωσαν πραγματική μάχη για
να σωθεί η ζωή του. Είχε χάσει πολύ αίμα, είχε χτυπήσει ζωτικά όργανα
το μαχαίρι κι ακόμα κι εκείνη έδωσε αίμα για να σωθεί ο άντρας της.
Στην αρχή την συνέλαβαν, τρεις μέρες την κράτησαν και την ανέκριναν
κι εκείνη καθόταν χωρίς να μιλά και να τρώει περιμένοντας το τέλος , όμως
όταν εκείνος συνήλθε και μπόρεσε να ψελλίσει λίγα λόγια, ομολόγησε
πως εκείνος κρατούσε το μαχαίρι όταν γλίστρησε στην άκρη του χαλιού
και έγινε το κακό.
Δεν τολμούσε να πει πως αυτή η μύγα τον μαχαίρωσε , αυτόν που ήταν ένα
θεριό εμπρός της.
Δεν έχει σημασία αν τον πίστεψαν ή όχι, σημασία
είχε πως την άφησαν ελεύθερη να γυρίσει στο σπίτι και τα παιδιά της.
Κι εκείνη κάθε μέρα ετοίμαζε φαγητό και πήγαινε να τον δει στο νοσοκομείο.
Κάποια στιγμή που ήταν ολομόναχοι στον θάλαμο, αφού είχε συνέλθει πια
κι εκείνη ερχόταν κάθε μέρα και τον έβλεπε, μόλις τον είχε πλύνει και
του σκούπιζε το πρόσωπο, σκυμμένη καθώς ήταν πάνωθέ του ψιθύρισε …

'' Θα γυρίσεις σπίτι Μιχάλη, θα γίνεις καλός πατέρας για τα παιδιά μας, δεν
θα ξανασηκώσεις το χέρι σου σε καμία μας και η Δαφνούλα θα
τελειώσει το σχολείο, τ΄ ακούς ? Αλλιώς δεν θα σε αφήσω να
ξανακοιμηθείς ήσυχα στο μαξιλάρι σου, θα έχεις πάντα τον φόβο μου
γιατί θα σε σφάξω Μιχάλη, στ΄ ορκίζομαι κι ας γίνει ότι θέλει μετά. Εκτός
αν προλάβεις και με σφάξεις εσύ. '' Η φωνή της ήταν γεμάτη αποφασιστικότητα
και τα μάτια της του έλεγαν πως δεν αστειευόταν.

Στην αρχή ήταν απόμακρος, γύρισε στην δουλειά του και στο σπίτι έμοιαζε
σαν να κυκλοφορούσε το φάντασμά του, δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου, ούτε
ρωτούσε, ούτε διέταζε πια, μόνο ερχόταν, έτρωγε και κοιμόταν ή
καθόταν εμπρός στην τηλεόραση μέχρι να ξαναφύγει για την δουλειά του
το άλλο πρωί. Κάποια μέρα που εκείνη μάζευε με την μικρή το τραπέζι
γύρισε και της είπε
'' Πολύ καλή μαγείρισσα είσαι Βασιλική ''
και κάποια άλλη φορά πάλι που του έδωσε ένα ποτήρι νερό η μεγάλη
της είπε '' Ευχαριστώ '' Ποτέ δεν τους είχε μιλήσει έτσι .

Μια αφύσικη ησυχία απλώνονταν πάνω από το σπίτι τους, λες και θα
ξεσπούσε από λεπτό σε λεπτό η καταιγίδα κι όλες περίμεναν πότε θα
γινόταν αυτό.
Ένα απόγευμα εκεί που έβλεπε τηλεόραση φώναξε την μεγάλη που ήρθε
απρόθυμα να δει τι την θέλει.
'' Διαβάζεις, τι διαβάζεις ? '' την ρώτησε
'' Έκθεση γράφω πατέρα '' του απάντησε παραξενεμένη. Από πότε
εκείνος ενδιαφερόταν για τα μαθήματά της? Δεκατέσσερα χρόνια
δεν είχε ενδιαφερθεί γι αυτήν.
'' Τι θέμα? '' συνέχισε εκείνος και για πρώτη φορά μετά από καιρό την
κοίταξε κατάματα. Ρίγησε το κορίτσι κάτω από αυτό το γαλάζιο βλέμμα.
'' Δεν το έχω βρει ακόμα, ελεύθερο θέμα έχουμε .''
'' Θα στο πω εγώ το θέμα Δαφνούλα, γράψε για έναν πατέρα που δεν
κατάλαβε ποτέ του πως είχε οικογένεια. Άριστα θα πάρεις. ''






____                                              Levina



35 σχόλια:

Ιωάννα (Ayten Aydan) είπε...

Σκληρό και τρυφερό... αλλά τόσο αληθινό και ανθρώπινο... Οι αντιθέσεις κι η αλήθεια του, είναι που κάνουν τόσο όμορφο το γραπτό σου.

Πόσες πόρτες και παράθυρα που προσπερνούμε δεν κρύβουν τέτοιες ιστορίες στο μέσα τους...
Πόσες γυναίκες (μάνες, κόρες, γιοι) δεν έχουν φτάσει "ως εκεί" κι έχουν κρύψει πάλι το μαχαίρι... Κάποιοι άλλοι πάλι, το τόλμησαν...
Πόσοι άντρες (σύζυγοι, πατεράδες) δεν κατάφεραν ποτέ να λειτουργήσουν μέσα σ' αυτόν τον ρόλο τους...

Πολλά εύγε!

Να είσαι καλά! ❀~✿

Unknown είπε...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο πολύ μου άρεσε...

Είσαι εκπληκτική, Λεβίνα...!!

Πάρα πολύ ωραία η ιστορία, καλογραμμένη και διδακτική...

Χίλια μπράβο!

αγκαθι είπε...

Λεβίνα μου η ιστορία σου πολύ συγκινητική!Φαίνεται σαν αληθινή!Λες και την έβλεπες κι έγραφες!
Οι ψυχές των ανθρώπων ειν΄ ανεξερεύνητες κι όταν προκύπτουν τέτοιες συμπεριφορές, τότε η επανάσταση καθίσταται μονόδρομος!
Καλό σου απόγευμα και περιμένω μ΄ ενδιαφέρον τη 2η ιστορία σου!Πολλά φιλιά!:)))

ΦΛΩΡΑ είπε...

Άρχισες πάλι... διαβάζω και δεν χορταίνω. Περιμένω με αγωνία την ιστορία Νο2.
Μου άρεσε υπερβολικά.
Ξέρεις πως άρχισα να σε παρακολουθώ από εκείνη την ιστορία με την κοπέλα που έφυγε στην Κρήτη με το κοριτσάκι της.... και έκτοτε περίμενα την επόμενη.....
Φιλιά Λεβίνα μου
Πάλι με συγκίνησες....

ΦΛΩΡΑ είπε...

Άρχισες πάλι... διαβάζω και δεν χορταίνω. Περιμένω με αγωνία την ιστορία Νο2.
Μου άρεσε υπερβολικά.
Ξέρεις πως άρχισα να σε παρακολουθώ από εκείνη την ιστορία με την κοπέλα που έφυγε στην Κρήτη με το κοριτσάκι της.... και έκτοτε περίμενα την επόμενη.....
Φιλιά Λεβίνα μου
Πάλι με συγκίνησες....

serenata είπε...

Λεβίνα μου μάγισσα!
Με μάγεψες κι απόψε.
Εξαιρετικό κείμενο!!!
Η κακοποίηση των γυναικών.
Η εξέγερση της μάνας.
Ο γιος που δεν ήρθε.....
Ο πατέρας που τελικά από φόβο(;)αλλάζει τόσο....
Μακάρι να μη χρειαζόταν βία στη βία μήπως και αλλάξουν οι άνθρωποι.

Σε φιλώ, καλό σου βράδυ:)

vailie είπε...

Λεβινα μου......

airis είπε...

Αχ πόσες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν ...χωρίς αίσιο τέλος! Με μάγεψε η γραφή σου κορίτσι μου γλυκό!
Μπήκα στην ιστορία και την είδα εικόνες μπρος μου!
Σε ευχαριστώ! ♥

Levina είπε...

Ιωάννα μου κατάλαβες πολύ καλά τι ήθελα να πω,
πόσο μεγάλο είναι το θέμα και με πόσες πτυχές...
ανεξάντλητο !
Ήταν μια από τις ιστορίες, δεν ψάχνω να βρω ποιος φταίει,
τι έφταιξε ... ας βγάλει ο καθένας που θα την διαβάσει τα
δικά του συμπεράσματα .
Στο μόνο που θέλησα να παρέμβω με την πένα μου ήταν το τέλος...
να έχει μια νότα αισιοδοξίας ... πως τουλάχιστον αυτός κατάλαβε
τα δικά του λάθη, είναι κι αυτό ένα βήμα!

Σ΄ ευχαριστώ για τα λόγια σου
τα φιλιά μου και καλό βράδυ να έχεις!

Levina είπε...

Μαράκι μου χαίρομαι που σου άρεσε, ότι την βρήκες και διδακτική ακόμα καλύτερα, γιατί όπως το είπε κι η Ιωάννα πόσες πόρτες δεν κρύβουν πίσω τους παρόμοιες ιστορίες?

Τα φιλιά μου και σ΄ ευχαριστώ.
Καλό βράδυ κοριτσάκι μου :)

Levina είπε...

Aγκαθάκι μου
ναι την έβλεπα, την ζούσα σε όλους τους ρόλους ξεχωριστά όπως κάθε τι που γράφω ... εκείνη την ώρα χάνομαι, δεν υπάρχω στον χώρο μου και δεν καταλαβαίνω τίποτα ... γίνομαι άντρας, παιδί, ζώο, πέτρα , ότι περιγράφω γίνομαι.

Καμιά φορά το να κοιτάς κατάματα τον εχθρό είναι καλύτερα από το να το βάζεις στα πόδια κάθε φορά.

Θα έρθουν κι οι επόμενες ιστορίες κοριτσάκι μου, έτοιμες είναι και περιμένουν την σειρά τους :)

Σε φιλώ και σου εύχομαι μια γλυκιά καληνύχτα !

Levina είπε...

Φλωράκι μου ήταν μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες και προχωρά ικανοποιητικά ... κάποια στιγμή θα τα βάλω όλα αυτά!
Ελπίζω να σου αρέσουν κι οι άλλες ιστορίες αυτής της σειράς ...

Σ΄ ευχαριστώ που είσαι εδώ και με στηρίζεις όπως κι οι άλλες μπλοκοφίλες και νοιώθω πως αξίζει να συνεχίσω αυτό που κάνω!
Σε φιλώ πολύ κοριτσάκι μου
Να μου είσαι καλά :)

Unknown είπε...

Δεν χωράει συγχώρεση σε τέτοιους ανθρώπους. Σκληρό μεν αλλά όχι πιο σκληρό από τους ίδιους. Σκληρός και ο τρόπος με τον οποίο η γυναίκα του κατάφερε να του βάλει μυαλό. Σκληρός αλλά αναγκαίος. Όμως, έβαλε στ' αλήθεια μυαλό ή απλά τα έκανε πάνω του και κατάλαβε ότι δεν τον παίρνει να συνεχίσει; Οι θρασύδειλοι το συνηθίζουν να μεταμορφώνονται σε κοτούλες όταν θα δουν τα σκούρα.

Ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη η ιστορία σου. Μου άρεσε που δεν παίρνεις θέση αν και στο φινάλε επηρεάζεις συναισθηματικά τον αναγνώστη αφήνοντας να αιωρείται μια συμπάθεια για τον μετανιωμένο μπάσταρδο. Με βλέπεις λίγο κάθετο αλλά τρελαίνομαι με τέτοιους τύπους. Ακόμα και όταν τους διαβάζω σε όμορφες και καλογραμμένες ιστορίες. Και βγάζω το καπέλο μου σε κάθε γυναίκα που βρίσκει το κουράγιο και αντιμετωπίζει κατ' αυτόν τον τρόπο κάθε παρόμοια περίπτωση...

Βγάζω το καπέλο μου και σε σένα γιατί ο συγγραφέας που προκαλεί συναισθήματα στον αναγνώστη και που καταφέρνει να σηκώσει συζήτηση για το γραπτό του, πάει να πει ότι την έκανε καλά και με μαεστρία τη δουλειά του...

Σε φιλώ...

Levina είπε...

Σερενατούλα μου ξέρω πόσο εξαιρετικά ευαίσθητη εισαι απέναντι στην βία και αυτές οι ιστορίες μου θα σε στενοχωρήσουν ...
Μακάρι να μη χρειάζεται η βία στην ζωή μας για να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις ... Εύχομαι να μη χρειαστεί στην ζωή μας να φτάσουμε σε αυτή την λύση ποτέ και για κανένα λόγο.

Σε φιλώ κοριτσάκι μου
να προσέχεις, καλό σου βράδυ :)

Levina είπε...

Mικρό μου Βάιλι!
Μου έχεις λείψει αγαπημένο μου,
αλλά καταλαβαίνω ... το νοιώθω πως σημαντικά είναι αυτά που σε κρατούν μακριά !

Σε σκέφτομαι και σου στέλνω την αγάπη μου,
να είσαι καλά κοριτσάκι μου με την οικογένειά σου :))

Levina είπε...

Πολλές τέτοιες ή κάπως έτσι καλή μου airis, τις διαβάζουμε κάθε τόσο στα ψιλά των εφημερίδων, τις ακούμε πίσω από μισόλογα, τις βλέπουμε και δεν τις βλέπουμε ...
κι όπως το λες , σπάνιο το αίσιο τέλος αν υπάρχει και τέλος!

Σε φιλώ κοριτσάκι μου
σ΄ ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλό βράδυ :)

Levina είπε...

Kαπετάνιε μου
μόνο οι θρασύδειλοι τα βάζουν με γυναίκες και παιδιά .
Μη με μαλώνεις γι αυτή την σταγόνα συμπάθειας που άφησα να αιωρείται στον αέρα... η καρδιά μου θέλησε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην οικογένεια που έπλασα στο όνειρό μου και της έδωσα τόσα δυστυχισμένα χρόνια ... μια δεύτερη ευκαιρία στα παιδιά, στην γυναίκα και με την παρουσία εκείνου γιατί το πιο εύκολο είναι να σκοτώσεις τον ήρωά σου, όμως το δικό του καθαρτήριο το θέλησα σε αυτή εδώ την γη, στην συνέχεια της ζωής του.

Σ΄ ευχαριστώ πραγματικά για τα λόγια σου Καπετάνιε, με τιμούν αφάνταστα!

Τα φιλιά μου
Καληνύχτα να έχεις :)

Leviathan είπε...

Είχα καιρό να περάσω και χαίρομαι πολύ που το έκανα! Υπέροχο το κείμενο! Δυνατό! Αληθινό! Καλημέραααα! φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστικό ……..δεν έχω τίποτα άλλο να πω

Dennis Kontarinis είπε...

Καλή σου μέρα.
Πέρασα όχι μόνο για να ανταποδώσω την επίσκεψη αλλά και να γνωρίσω το σπιτικό σου. Υπέροχο.
Διάβασα και πολύ μου άρεσε το κείμενό σου. Ανθρώπινο. Γεμάτο ζωγραφιές από την ζωή.
Θα έρχομαι κάθε μέρα να δω και άλλα. Και μην ξεχνάς. Πάντα καλοδεχούμενη στα Εφτάνησα.
Νάσαι καλά

Levina είπε...

Καλέ μου Leviathan
ελπίζω να είσαι καλά, μου έχεις λείψει κι έχεις αφήσει μια ιστορία στην μέση ... πέρασε τόσος καιρός , ελπίζω να βρεις τον χρόνο να μας δώσεις μια μικρή συνέχεια!

Σε φιλώ
να έχεις ένα όμορφο βράδυ:))

Levina είπε...

Αφροδιτάκι μου
σ΄ ευχαριστώ ΄!
Να είσαι καλά κοριτσάκι μου
καλό σου βράδυ!

Levina είπε...

Dennis είναι ανοιχτές οι πόρτες στο σπίτι μου να το εξερευνήσετε όσο θέλετε κι ελπίζω να μείνετε ευχαριστημένος από όσα διαβάσετε!
Σας ευχαριστώ πολύ !
Εύχομαι κι εσείς να είστε καλά
Καλό σας βράδυ

Ange Alexiou είπε...

Με παρέπεμψε η Serenata κι άξιζε την επίσκεψη...

Levina είπε...

Σ΄ ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ misoagnosti
καλώς ήρθες και χαίρομαι που
βρήκες ενδιαφέρουσα την σελίδα μου!
Να είσαι καλά, τα φιλιά μου και ...
Καλό βράδυ να έχεις :)

Ανώνυμος είπε...

Δυνατό σαν θέμα. Πολύ δυνατό γιατί ίσως είναι πολύ υπαρκτό.
Η βία σε όλες τις μορφές της, από τη χειροδικία ως τον τρομερή συναισθηματική βία, τσακίζει ανθρώπινες ζωές.

Μπράβο κορίτσι μου. Το έγραψες με πολύ ρεαλισμό, χωρίς να ξεφύγεις σε υπερβολές.

Θα'μαι εδώ για όλες τις ιστορίες σου και χαίρομαι που αγαπάς τη βροχή.

Love addict είπε...

Iδιαίτερα δυνατό το κειμενο και η αφηγηση!
Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Αποφασισα οτι θα αποτελεις το παραμύθι μου,το ηλεκτρονικο βιβλιο καθε βράδυ πριν πεσω για υπνο!
Φιλιά Λεβινακι! :)

ΥΓ:Λατρευω αυτο το χιονακι που κανει το ποντικι και καθομαι και κάνω καρδουλες!χαχαχα

Βιβή Κώνστα είπε...

Αχ βρε Levina μου, πολύ συγκινητική η ιστορία σου.Δυστυχώς η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί πραγματικότητα για τόσες οικογένειες.
Τουλάχιστον δίνεις χαρούμενο τέλος!Κάτι είναι κι αυτό...

Σε φιλώ!

Levina είπε...

Nela μου
αρκετά φορτωμένο είναι σαν ιστορία, γνώμη μου ήταν πως δεν χρειαζόταν παραπάνω λεπτομέρειες... αυτές ας αιωρούνται στην φαντασία του αναγνώστη !
Σ΄ ευχαριστώ κοριτσάκι μου, ελπίζω να σου αρέσουν κι οι υπόλοιπες Γυναικείες ιστορίες μου.

Τα φιλιά μου
Καλό σου βράδυ :)

Levina είπε...

My Love αυτή η ψυχή όντως δεν έχει αρχή και τέλος !! Το πιστεύω αυτό ακράδαντα .
Θα ήθελα να είμαι ένα γλυκό παραμύθι ή το γέλιο πριν κοιμηθείς κι όχι παρόμοια σαν αυτό εφιαλτικό κείμενο!

Μεταξύ μας... κι εγώ χαζεύω με το χιονάκι που μπήκε πριν ένα χρόνο για Χριστούγεννα ... κι ακόμα παίζω μαζί του!! Για να καταλάβεις σοβαρότητα που με διακρίνει :))

Φιλιά και να έχεις μια όμορφη νύχτα

Levina είπε...

Βιβή μου αυτή την βία όλοι το γνωρίζουμε πως μπορούμε να την συναντήσουμε και στις καλύτερες των οικογενειών ... δυστυχώς δεν έχει διακρίσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μορφωμένων κι αμόρφωτων.
Τουλάχιστον ας πάρω μια εκδοχή με κάπως ελπιδοφόρο μέλλον.

Τα φιλιά μου
Καλό σου βράδυ :))

marie είπε...

Αληθινό όσο και η ζωή μας. Μου έλειψαν οι ιστορίες σου. Λατρεύω να τις διαβάζω. Αναμένω τη συνέχεια. Να είσαι καλά levina μου, σε ευχαριστώ για ότι μοιράζεσαι μαζί μας. Καληνύχτα :)

Apokalipsis999 είπε...

Αδιαφορία, καυγάδες, ξύλο, μαχαιρώματα, αποξένωση...
Αυτό δεν είναι γάμος αλλά ναυάγιο!
Το διαζύγιο, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μονόδρομος. Η αξιοπρέπεια προέχει του τέλματος του συμβιβασμού...

Levina είπε...

Kαλημέρα Μαρία μου
Εγώ σ΄ ευχαριστώ που είσαι εδώ κοντά μου και με τιμάς με την παρουσία σου!

σε φιλώ κοριτσάκι μου
να είσαι καλά !

Levina είπε...

Ναυάγιο είναι Σταμάτη μου,
όμως δεν μπορείς να πεις πως δεν υπάρχουν γύρω μας πολλά τέτοια ναυάγια !
Φυσικά και είμαι της άποψης πως καλύτερα ένας χωρισμός όταν το έχεις παλέψει κι ανακαλύψεις πλέον πως δεν τραβάει άλλο η συμβίωση ... παρά συμβιβασμός σε οτιδήποτε περιλαμβάνει αυτό.

Καλή μέρα να έχεις!

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...