23.2.13

Κλεμμένη Ζωή

Γυναικείες Στάχτες
Ιστορία 2η

Η δεύτερη ιστορία που ανήκει σε αυτή την ενότητα την είχα αναρτήσει στους πρώτους μήνες που άνοιξα
αυτό εδώ το blog. Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός οπότε μπορώ να την εντάξω κανονικά στις
« Γυναικείες Στάχτες» και να την παρουσιάσω ξανά.
 






Ανέβαινε αργά, με κουρασμένα βήματα τον λόφο, έχοντας τον ήλιο στην πλάτη της να χρυσώνει με τις τελευταίες αναλαμπές της μέρας τον δρόμο της.
Τα σύννεφα έπαιρναν ήδη τα τελευταία τους χρώματα, λίγο από ρόδινο, λίγο από μοβ, λίγο από γκριζολευκο, ο αέρας τα ξέφτιζε και τα ΄σπρωχνε να φύγουν προς το βάθος του ορίζοντα, εκεί που η άκρια της θάλασσας συναντά το γαλάζιο τ’ ουρανού και μαζί καταπίνουν τον δίσκο του ήλιου για να γεννήσουν την νύχτα σε έναν αέναο κύκλο, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, για τόσα χρόνια που δεν μπορεί να συλλάβει τ΄ ανθρώπου ο νους.
Σταμάτησε να πάρει ανάσα, είχε λαχανιάσει από την προσπάθεια, τα
γόνατα της έτρεμαν, ήθελε να γείρει το λεπτό κορμί της εκεί, πάνω στις πέτρες μα αν σταματούσε ήξερε πως δεν θα χε το κουράγιο μετά να συνεχίσει, να τελειώσει αυτό που άρχισε.
Έσφιξε στην χούφτα της το τσαλακωμένο γράμμα, το έφερε κοντά στο πρόσωπο της και το μύρισε, εκείνος ήταν εκεί μέσα, η μυρωδιά του και
ας μην μύριζε τίποτα αυτό το ξερό πολυκαιρισμένο χαρτί,
τα δικά του γράμματα χόρευαν μπροστά στα θολωμένα μάτια της………

( Αγάπη μου
μη κλάψεις καρδούλα μου , γρήγορα θα γυρίσω να σε πάρω μαζί μου,
να ξαναφύγουμε μαζί, αφού το ξέρεις πως ζωή δεν έχουμε σε αυτόν τον
τόπο, περίμενέ με αγάπη μου, εγώ σε παίρνω τώρα μαζί μου, σε έχω
στην βαθιά στην καρδιά μου , πολύτιμο φυλαχτό μου, αγαπημένη μου,
έχω τα μάτια σου, την αγκαλιά σου, την γλυκιά σου την φωνή να μου λέει
σ΄ αγαπώ…θα γυρίσω καρδιά μου, θα περάσει γρήγορα ο καιρός να το δεις
και θα είμαστε για πάντα μαζί, να φτιάξουμε το σπιτικό μας,
να μεγαλώσουμε τα παιδάκια μας… για εμάς φεύγω, για μια καλύτερη ζωή,
μη κλάψεις καρδούλα μου, δυνατή σε θέλω τώρα, να με περιμένεις. )

Φίλησε το γράμμα και έβαλε σε αυτό το φιλί όλη την ραγισμένη καρδιά της, όλη την λαχτάρα της για εκείνον που δεν γύρισε ποτέ και ας της το ΄χε
ταμένο και ας μαράζωσε να τον περιμένει χρόνια ατελείωτα.
Έφτασε αγκομαχώντας στην κορφή του βράχου και αγνάντεψε το πέλαγος.
Εκεί ψηλά έδωσαν το πρώτο τους φιλί, εκεί της ορκίστηκε πως για πάντα θα ήτανε δικός της .
Έλυσε τα μαλλιά της και ο αέρας τα πήρε , λευκά μπαμπάκια και τα σβούριξε γύρω από τον λαιμό της, όρθωσε το κορμί της , σα να ξανάγινε και πάλι
είκοσι χρονών και εκεί άνοιξε την παλάμη της κι άφησε να πετάξει το γράμμα που φύλαγε τόσους χρόνους να πέσει στα βράχια κάτω στα πόδια της.
Παρακολούθησε την πορεία του με μάτια στεγνά από δάκρυα πια,
να φτερουγίζει σαν λευκό περιστέρι, , να ξανεμίζεται, να φτάνει χαμηλά
στα κύματα που χτύπαγαν τα βράχια και τέλος να χάνεται στους λευκούς αφρούς.
'' Γυρίζει Λένη, γυρίζει ο Κωνσταντής, μεγάλος και τρανός ξανάρχεται
στο νησί μας, έφτασε στον Πειραιά, αύριο θα είναι και πάλι εδώ,
για σένα ρώταγε καημένη Λένη, τι κάνεις, να σε δει θέλει. ''
Της μήνυσαν οι γειτόνισσες κι όρμησαν οι θύμησες, Ο Κωνσταντής,
οι ματιές, τα σκιρτήματα, η αγκαλιά του, τα φιλιά του, η αγάπη τους,
το φευγιό του.
Και τώρα γύριζε ξανά, μετά από σαρανταπέντε χρόνια , χωρίς ένα γράμμα,
χωρίς τίποτα από δαύτον που τον περίμενε όπως η πιστή Πηνελόπη
τον Οδυσσέα της, γύριζε πλούσιος, αυτά βλέπεις μαθαίνονται γρήγορα,
γύριζε και της μήνυσε πως ήθελε να την δει!!
'' Όχι βρε Κωνσταντή, πείσμωσε εκείνη, δεν θα με δεις πια, όσο σε περίμενα δεν με σκέφτηκες να μου στείλεις δυο λόγια, όχι να ΄ρθεις να με πάρεις
όπως μου ΄ταξες, αλλά δυο λόγια παρηγοριάς, δεν ήθελα εγώ τα
πλούτη σου, τι να τα κάνω τα λεφτά σου; να γεμίσω το σπίτι μας παιδιά και εγγόνια με δαύτα; Ν΄ αγοράσω τα νιάτα μας; Κράτα τα Κωνσταντή και να σαι καλά, ζήσε με αυτά που κέρδισες, αυτά που κουράστηκες να κερδίσεις,
δικά σου είναι, γι αυτά με πούλησες ! Άντε στο καλό σου Κωνσταντή. ''
Γύρισε και σαν θαλασσοπούλι γοργά κατέβηκε από τον βράχο πίσω
στο χωριό, μπήκε στην αυλή της και έκλεισε ξωπίσω της την αυλόπορτα,
την διπλοκλείδωσε.

Δεν άνοιξε την πόρτα της όταν έφτασε εκείνος στο λιμάνι, δεν καταδέχτηκε
να κατέβει με το πλήθος να σταθεί να τον υποδεχτεί, ούτε σαν έφτασε
την ίδια μέρα στο σοκάκι της και της χτύπησε την πόρτα δεν του άνοιξε.
Δεν καταδέχτηκε ούτε ένα ''φύγε'' να του πει για να μην ακούσει την
φωνή της.
Μια βδομάδα Εκείνος ξεροστάλιαζε έξω από την αυλή της, την παρακάλαγε άλλοτε με φωνή βραχνή, άλλοτε διατάζοντας, άλλοτε βροντοχτυπόντας
κι απειλώντας να ρίξει την αυλόπορτα, μα εκείνη ούτε που έβγαινε να δει
τι γίνεται, μόνο άκουγε πίσω από τις κλειστές κουρτίνες.
Περίμενε, τι περίμενε ούτε η ίδια δεν ήξερε .
Μέχρι που εκείνος κατάλαβε πως η πόρτα δεν θα άνοιγε κι έφυγε.
Πήρε το καράβι και χάθηκε και πάλι από εκεί που ήρθε.

Ξαναβγήκε εκείνη στην αυλή της, περιποιήθηκε τα λουλούδια της,
χαιρέτησε τις γειτόνισσες και έφτιαξε τον καφέ της να τον πιει κάτω
από την κληματαριά.
'' Άρε καημένε Κωνσταντή, ούτε την αυλόπορτα δεν ήσουν άξιος να σπάσεις!''
μουρμούρισε και ρούφηξε μια γουλιά καφέ.


                                                  Levina






21 σχόλια:

paliokoritso.... είπε...

Υπέροχο!!!
Καλώς σε βρήκα :)

ΦΛΩΡΑ είπε...

Το χρειαζόμουν αυτό που διάβασα Levina μου.
H γυναικεία θυσία αρχικά, ο γυναικείος πόνος και η γυναικεία αξιοπρέπεια στο τέλος.
Απ΄την αρχή όμως ως το τέλος εγώ διέκρινα μια τεράστια δύναμη...
Μπράβο της...
Φιλιά πολλά Levina μου και να περάσεις ένα όμορφο και ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο.

Mia Petra είπε...

Πολλά "Άρλεκιν" διαβάζω μάλλον, γιατί άλλο τέλος ήθελα...
Όχι πως δεν του χρειαζόταν του Κωνσταντή, βεβαίως-βεβαίως!
Έτσι κι αλλιώς, το είχε δείξει το ποιόν του όσο ταξίδευε...
Άρα του χρειαζόταν.
Κατέληξα: καλά να πάθει ρε, ας πρόσεχε στην τελική!
ΦΙΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ! Ελπίζω μόνο να τα έκανα σωστά!
Καληνύχτα!

tuki είπε...

Levina μου Καλημέρα,

Να, αυτό εννοούσα στα γραπτά σου.
Κι έχεις αστείρευτη φαντασία.
Αυτό που διάβασα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα βιβλίο που θα αγόραζα..
καλογραμμένο και πλούσιο σε εικόνες και σκέψεις..
πολύ όμορφο Levina μου.
Να είσαι πάντα καλά, με όμορφες δημιουργίες.

Καλό Σ/Β.

Μαρία Νικολάου είπε...

Πολύ όμορφο. Μου άρεσε το τέλος. Η δύναμη που πολλές γυναίκες επικαλέσθηκαν αλλά ελάχιστες την βρήκαν.

Καλημέρα.

Levina είπε...

Καλώς μου ήρθες "παλιοκόριτσο" που δεν μου μοιάζεις καθόλου για παλιοκόριτσο :))

σ ευχαριστώ πολύ,
Καλό σου Σαββατοκύριακο!

Levina είπε...

Ω ναι Φλώρα μου υπάρχει κι αυτή η μικρή λεξούλα ' αξιοπρέπεια ' που μοιάζει να την έχουμε ξεχάσει στα χρόνια που ζούμε ...
Το πιστεύω πως υπάρχουν και τέτοιες γυναίκες που όσο ανεπιφύλακτα δίνονται άλλο τόσο με αποφασιστικότητα σπάνε τα δεσμά.

Φιλιά κοριτσάκι μου
Καλό Σαββατοκύριακο :))

Levina είπε...

Να τα κόψεις τα Άρλεκιν!! μετά την εφηβεία μας χαλάνε την ψυχολογία :)
στο λέει κάποια που τα αγόραζε κρυφά και τα έκρυβε μέσα στο εξώφυλλο της Ασκητικής για να μη τα πάρει χαμπάρι η μάνα μου και μου βγάλει το κοτσίδι!

Να είσαι καλά Joan κι ότι χρειαστείς και το γνωρίζω φυσικά, στην διάθεσή σου :)

τα φιλιά μου
και καλό Σαββατοκύριακο !

Levina είπε...

Κατάλαβα tukaki μου τι μου έλεγες , θα κάνω και καμιά παρασπονδία όμως πότε πότε!
Τώρα κοίτα κι εσύ το mail σου :)

φιλιά κοριτσάκι μου
καλό Σαββατοκυριακο να έχουμε !

Levina είπε...

Μαρία μου έχεις απόλυτο δίκιο ... δεν είναι εύκολο να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να αποχωρείς από τα όνειρά σου .
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που το κάνουν γιατί αυτό τους υπαγορεύει η αξιοπρέπειά τους.

Σ΄ ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο!

αγκαθι είπε...

Ο Κωνσταντής Λεβίνα μου την είχε δεδομένη την κυρά του.Κι όταν έναν άνθρωπο τον έχεις δεδομένο τότε χάνονται σεβασμοί κι αξιοπρέπειες!
Τι θα ΄κανα;Ούτε την αυλόπορτα δεν θα τον άφηνα ν΄ αγγίξει, γιατί θα την είχα κάνει ηλεκτροφόρα!Την αυλόπορτα δεν αξίζουν τέτοια άτομα να την αγγίζουν!Στο τέλος πάντα θα σου τη χαλάσουν..!Κι άντε μετά να βρεις μάστορα για να την ξαναφτιάξεις!
Υπέροχη η ιστορία σου και πολύ συναισθηματική... και καλά έκανες και τη μοιράστηκες!Αλλά τόσες ιστορίες τι θα τις κάνεις... κρίμα να μένουν στο σκοτεινό ντουλάπι... βγάλτες και σε βιβλίο!
Να περάσεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο γλυκιά μου!Πολλά πολλά φιλιά!:)))

serenata είπε...

Μάγισσα μου, Λεβίνα μου,
αφήνω τελευταίο το κείμενο σου να το διαβάσω με την ησυχία μου κάθε φορά.
Πως με κάνεις και βουρκώνω και πεισμώνω όπως οι ηρωίδες σου κάθε φορά...

Φιλάκια πολλά γλυκιά μου φιλενάδα:))

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Κλεμένη ζωή!
Έχεις κρατήσει κάτι από την πατίνα του χρόνου σε αυτή την ιστορία.
Πρόσωπα που κάποτε είχαν την αξιοπρέπεια να ζουν με αρχές και να τιμωρούν με τον τρόπο που τους πρέπει όσους τις ξεχνούν.
Απόλαυσα τον τρόπο της γραφής σου.
Δημιουργική συνέχεια θα σου ευχηθώ.
Γιατί τις έχουμε ανάγκη σήμερα.
Καλό βράδυ.

Memaria είπε...

Τα χρόνια που σπατάλησε για κάποιον που δεν μπορούσε ούτε μια πόρτα να σπάσει για χάρη της, μοιάζουν τόσο μάταια..αν κι εδώ που τα λέμε από την αρχή ήταν..κανένας δεν πρέπει να μένει πιστός στο τίποτα!
Καλό βράδυ!

Levina είπε...

Αγκαθάκι μου όπως το λες είναι, όταν κάποιος τα έχει όλα δεδομένα δεν τους δίνει και την σημασία που πρέπει!
Αμάν αγαπημένο μου, μη μου μιλάς για εκδόσεις, δεν είμαι εγώ για να μπλέκω με τέτοια άγνωστα χωρικά ύδατα :) Καλά δεν είμαστε να τα βγάζω εδώ, να τα βλέπει όποιος θέλει και χωρίς να τα πληρώνει κι εγώ να εκτονώνω αυτά που έχω μέσα μου?

φιλιά πολλά κοριτσάκι μου γλυκό
να έχεις μια όμορφη Κυριακή :))

Levina είπε...

Nα πεισμώνεις Σερενατάκι μου, να φωνάζεις, να διεκδικείς, να μην αφήνεις τους άλλους να σε υποτιμούν κοριτσάκι μου, εσύ ξέρεις τι αξίζεις, δώσε το λοιπόν και στους άλλους να το καταλάβουν.

Σε φιλώ πολύ
καλή Κυριακή να έχεις :))

ΥΓ. Να μου μαζέψεις κανένα κουβά λάσπη από το ρήγμα του εργολάβου να ρίξουμε για λίπασμα στον κήπο!! πως δεν το σκεφτήκαμε αυτό τόσο καιρό?

Levina είπε...

Ξέρεις κάτι Μαράκι μου?
Την έχω βάλει σε μια άλλη εποχή αυτή την ιστορία, τότε που υπήρχε περισσότερη πίστη και καρτερικότητα, τότε που ακόμα τα όνειρα έβγαιναν αληθινά όμως ακόμα και τότε υπήρχε και το αντίπαλο δέος της πίστης ... η αθέτηση των υποσχέσεων.
Μαρία μου σε εκείνους που το αξίζουν, φίλοι, σύντροφοι, συνεργάτες ναι πρέπει να είμαστε πιστοί και πλάι τους ... οι υπόλοιποι είναι άξιοι της μοίρας τους!

Σε φιλώ κοριτσάκι μου
καλή Κυριακή να έχεις :))

giota είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ!

Levina είπε...

giota μου
σ΄ ευχαριστώ πολύ !
Να είσαι καλά , καλό σου βράδυ :)

Levina είπε...

giota μου
σ΄ ευχαριστώ πολύ !
Να είσαι καλά , καλό σου βράδυ :)

Λιακάδα ☼ είπε...

Πολύ συγκινητικό...
Πολύ "εσύ"...
Ξέρεις ο Κωνσταντής δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα ήταν ο κανόνας!
Ελάχιστοι άνδρες θα έσπαγαν την πόρτα.. Οι περισσότεροι έτσι είναι... "λίγοι"...
Και γι'αυτό δεν αξίζουν και τα δάκρυά μας ;)
Kαλό βράδυ Λεβινα μου!! :)

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...