24.2.13

Η Πρώτη Μητέρα

Γυναικείες Στάχτες
Ιστορία 3η







Τύλιξε σφιχτά το λιπόσαρκο κορμί της μέσα στις ζεστές γούνες, είχε
ξυπνήσει πια και δεν θα μπορούσε να ξανακοιμηθεί, στην ηλικία της
εξ άλλου δεν χρειαζόταν και πολύ ύπνο.
Ήτανε πια η πιο ηλικιωμένη ανάμεσα στις άλλες γυναίκες της φυλής
κι αν ήξερε να μετράει θα έβρισκε πως συμπλήρωνε κοντά σαρανταδύο χρόνια ζωής, όμως δεν γνώριζε από αριθμούς, ήταν ταμπού να προφέρουν
τα μέλη της φυλής τα ονόματα που υπήρχαν για τους αριθμούς.
Αυτά τα έλεγαν μόνο οι άντρες σαμάνοι όταν εκτελούσαν τις τελετουργίες τους. Εκείνη ήταν μια απλή θεραπεύτρια, την είχε διδάξει η μητέρα της
κι εκείνη είχε δώσει τις γνώσεις της στην κόρη της κι εκείνη πάλι όταν
θα ερχόταν η ώρα θα τις έδινε στην δική της κόρη που ήταν μόνο έξη
χρονών κι όμως γνώριζε ήδη να δένει ένα σπασμένο χέρι ή να ράβει
μια πληγή με αποξηραμένα έντερα ζώων.
Η τελευταία ηλικιωμένη Μητέρα έφυγε λίγες ημέρες πιο πριν κι ήταν
η μητέρα του Αρχηγού της φυλής. Είχε αφήσει πίσω τα σκεύη που χρησιμοποιούσε σε όλη της την ζωή, είχε πάρει μόνο το φυλακτό της
που ήταν κρεμασμένο στον λαιμό της μέσα σε ένα σακουλάκι φτιαγμένο
από το δέρμα λευκής αλεπούς του χιονιού για να οδηγήσει η δύναμή του
το πνεύμα της σωστά στον δρόμο των πεθαμένων και να μη χαθεί να τριγυρνάει ανάμεσα στους ζωντανούς, είχε φορέσει την χοντρή κάπα της
και χάθηκε ανάμεσα στην χιονοθύελλα που είχε εκείνες τις μέρες.
Κανένας δεν στράφηκε να την κοιτάξει γιατί ήταν ταμπού να κοιτάς μια Μητέρα που είχε περάσει ήδη στον κόσμο των πεθαμένων, μπορεί να
σου έπαιρνε την ψυχή μαζί της για συντροφιά. Είχε χάσει από καιρό
τα δόντια της και δεν μπορούσε να φάει , οι πόνοι στα κόκαλα της ήταν αφόρητοι κι όσο κι αν την πότιζαν με θεραπευτικά βότανα είχε φτάσει
η ώρα να φύγει ανάμεσα από τους ζωντανούς.
Δυο μέρες αργότερα οι κυνηγοί βρήκαν την κάπα της και την προσπέρασαν δίχως να την αγγίξουν. Οι Λίγκες που υπήρχαν άφθονοι στην περιοχή τους
θα είχαν κατασπαράξει το σώμα της ηλικιωμένης Μητέρας. Έτσι ήταν ο κύκλος της ζωής. Οι άνθρωποι κυνηγούσαν τα ζώα για το κρέας και τις
γούνες τους και όταν γερνούσαν πρόσφεραν το πνεύμα και το σώμα τους
σε αυτά για να τα ευχαριστήσουν που τους κρατούσαν ζωντανούς για
όσο το ήθελε η Μεγάλη Μητέρα Γη.
'' Πρέπει κι εγώ να φύγω '' σκέφτηκε η ηλικιωμένη Μητέρα με κάποια θλίψη. Είχε περάσει μια καλή ζωή πλάι στον σύντροφο που είχε διαλέξει γι αυτήν όταν ήταν ακόμα κοριτσάκι η Μητέρα της κι εκείνος ήταν καλός κυνηγός,
δεν άφησε ποτέ την ίδια και τα παιδιά της να πεινάσουν κι όταν έφτασε
η ώρα να φύγει για το Μεγάλο Ταξίδι του στον κόσμο των πεθαμένων
υπήρχε ο άντρας της κόρης της για να προσέχει την εστία τους .
Πάντα την πρόσεχαν γιατί ήταν μια καλή θεραπεύτρια και είχε ανώτερη
θέση ανάμεσα στις άλλες εστίες της σπηλιάς. Ο άντρας της κόρης της ,
της έδινε πάντα τα πιο μαλακά κομμάτια από το κρέας που έφερνε και
η κόρη της ήταν μια καλή και ήσυχη γυναίκα που σεβόταν την Μητέρα της, όμως τα χρόνια είχαν περάσει. Δεν το είχε προγραμματίσει γι αυτό το
πρωινό αλλά κάτι της έλεγε πως έπρεπε να βγει από την σπηλιά, να ακολουθήσει το πεπρωμένο της.
Άναψε με το κάρβουνο την εστία και φύσηξε τις φλόγες να φουντώσουν.
Η κόρη της έκανε να σηκωθεί από τις δικές της γούνες να την βοηθήσει
όμως η ηλικιωμένη της έκανε νόημα να καθίσει στην θέση της. Θα έφτιαχνε πρώτα ένα αφέψημα να πιει και αν ακόμα είχε μέσα της την επιθυμία της φυγής θα έφευγε.
Μόλις ζεστάθηκαν οι πέτρες του μαγειρέματος τις έριξε μέσα στο δερμάτινο δοχείο με το νερό κι εκείνες μετέδωσαν σε αυτό την ζεστασιά τους. Έβγαλε τα αποξηραμένα βότανα που είχε στο σακούλι της και έριξε μια πρέζα
στο νερό. Αυτή η ανησυχία μέσα της όμως, δεν έλεγε να καταλαγιάσει,
το αντίθετο , όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατή.
Σηκώθηκε και φόρεσε το παντελόνι και το πουκάμισο από επεξεργασμένο δέρμα Λύκου και στολισμένο με δόντια και κόκαλα από μικρά τρωκτικά που
σε κάθε της κίνηση έκαναν έναν ρυθμικό θόρυβο.
Ήταν η τελετουργική στολή της και την φορούσε σπάνια.
Έχωσε τα αδύνατα πόδια της μέσα στις χοντρές μπότες από δέρμα
βονάσου και τυλίχτηκε στην γούνινη κάπα της. Τόση ώρα είχαν ξυπνήσει
κι οι άλλοι από τις γύρω φωτιές και την παρακολουθούσαν αμίλητοι, διακριτικά γιατί ήταν άπρεπο να κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι δίπλα σου .
Όταν άφησε το σακούλι με τα γιατρικά της δίπλα στο στρώμα της
κόρης της, κατάλαβαν επιτέλους τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Η ηλικιωμένη Μητέρα, Πρώτη Θεραπεύτρια της φυλής Θα πήγαινε
στον κόσμο των Πεθαμένων.
Κανένας δεν την αποχαιρέτησε, κανένας δεν την κοίταξε σαν στάθηκε
για λίγο στην είσοδο της σπηλιάς κι ανασήκωσε το βαρύ τομάρι που
κρατούσε έξω το χιόνι και τον παγωμένο αέρα.
Χωρίς να διστάσει δρασκέλησε την είσοδο και χάθηκε ανάμεσα στο
χιόνι που έπεφτε απαλά, αθόρυβα, αδιάκοπα εδώ και μέρες.

Περπατούσε με δυσκολία χωρίς να βλέπει προς τα πού βάδιζε και
περίμενε πως από στιγμή σε στιγμή θα ακούσει κάποιο σαρκοβόρο να βρυχάται και να την οδηγεί στον κόσμο των πνευμάτων. Όμως τίποτα
τέτοιο δεν συνέβη και κάποια στιγμή κουρασμένη από το περπάτημα
κάθισε κάτω από ένα ψηλό δέντρο κι ακούμπησε αποκαμωμένη στον
κορμό του. Δεν είχε σκοπό να ξανασηκωθεί από εκεί.
Μια αστραπή πέρασε εμπρός από τα μάτια της. Ένας πονοκέφαλος σαν αυτούς που πάθαινε συχνά όταν ήταν πιο μικρή και έβλεπε περίεργες
εικόνες. Έτσι και τώρα είδε κάτι περίεργο, πως πίσω της άφησε τον
κόσμο των πεθαμένων κι όχι των ζωντανών. Η σπηλιά της είχε γίνει
ο κόσμος των πνευμάτων.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που έβλεπε.
'' Μάλλον έχω πεθάνει τώρα πια, σκέφτηκε, βλέπω όνειρα '' όμως δεν ήταν νεκρή, ένοιωθε το κρύο, μύριζε τον αέρα γύρω της, άκουγε τα θροΐσματα
των κλαριών και το χιόνι είχε ξαφνικά σταματήσει να πέφτει.
Ο Θεός Ήλιος εμφανίστηκε ανάμεσα από τα σύννεφα κι η ηλικιωμένη Μητέρα κατάλαβε πως ήταν ζωντανή και θα παρέμενε ζωντανή.
Όλη της η ανησυχία είχε να κάνει με την φυλή της, με την σπηλιά!
'' Εκείνοι θα πεθάνουν! Όχι εγώ ''
Σηκώθηκε με κόπο και πήρε τον δρόμο του γυρισμού όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να προλάβει. Έπρεπε να τραβήξει από τον κόσμο των πεθαμένων την φυλή της. Βρήκε ένα ξύλο και στηρίχτηκε για να ανοίξει
δρόμο στο χιόνι.
Μερικοί κυνηγοί που είχαν βγει έξω την είδαν να επιστρέφει και της
γύρισαν την πλάτη, ήταν ένα κακό πνεύμα χάθηκε στην γη και ήθελε
να τους πάρει την ψυχή, ήταν ταμπού να το κοιτάνε.
Η ηλικιωμένη Μητέρα τους αγνόησε , τους προσπέρασε και στάθηκε
στην είσοδο της σπηλιάς , ενώ όσοι την είδαν ,τρομαγμένοι μαζεύτηκαν μακριά της. Έβαλε όλη την δύναμη της φωνής της για να τους πει πως
πρέπει γρήγορα να βγουν όλοι από τις εστίες τους να τρέξουν μακριά
από την σπηλιά .
Κανένας δεν της έδινε σημασία, ήταν ταμπού να απευθύνεις τον λόγο
σε μια πεθαμένη!
Ο Αρχηγός όμως σκέφτηκε πως αυτή είναι η Πρώτη Θεραπεύτρια,
μπορούσε λοιπόν να νικήσει τα πνεύματα και να γυρίσει από τον
κόσμο τους! Αλλιώς θα την είχαν ήδη κατασπαράξει τα σαρκοβόρα
της περιοχής τους. Διστακτικά πλησίασε προς το μέρος της και τότε
εκείνη φώναξε
'' Βιαστείτε '' και χτύπησε το ξύλο που κρατούσε στο χώμα της σπηλιάς..
Για ένα καπρίτσιο της τύχης ένα βουητό ακούστηκε να βγαίνει από τα σπλάχνα της γης και όλοι σχεδόν άρπαξαν ότι μπορούσαν στα χέρια τους,
ότι προλάβαιναν και έτρεξαν να βγουν από την σπηλιά.
Ο Αρχηγός τους φώναζε να βιαστούν αφού η δύναμη της Πρώτης Θεραπεύτριας ήταν τόση μεγάλη που έκανε την γη να μουγκρίζει.
Μερικοί γύρισαν και πήραν σκεύη, σκεπάσματα, η κόρη της γονάτισε
και της πρόσφερε και πάλι το σακούλι με τα γιατρικά της και δυο κυνηγοί
με τις οικογένειες τους αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τους άλλους
και παρέμειναν στην ζεστασιά της σπηλιάς.
Η ηλικιωμένη Μητέρα γύρισε την πλάτη της και απομακρύνθηκε αποφασιστικά από το πλάτωμα της σπηλιάς με τον Αρχηγό και τους
κυνηγούς να την ακολουθούν και πιο πίσω οι γυναίκες και τα παιδιά.
Θα ήταν κοντά σαράντα ψυχές όλοι μαζί.
Το βουητό ακούστηκε ξανά κι αυτή την φορά ήταν πολύ πιο δυνατό και
τότε η γη άρχισε να χορεύει κάτω από τα πόδια τους.
Βράχια ξεκολλούσαν από το βουνό και κυλούσαν επάνω στο χιόνι όμως
ήταν αρκετά μακριά πια για να τους κάνουν κακό και τότε με ένα δυνατό
κρότο η σπηλιά που τους είχε φιλοξενήσει για τόσα πολλά χρόνια πού
ούτε οι πιο παλιές γενιές δεν θυμόταν από πότε , κατέρρευσε παρασέρνοντας στον κόσμο των πεθαμένων εκείνους που είχαν αρνηθεί
να φύγουν..
Η Πρώτη Θεραπεύτρια είχε σώσει τις ζωές των ανθρώπων της φυλής της.
Είχαν μείνει χωρίς καταφύγιο πια, έπρεπε να ψάξουν να βρουν άλλη
σπηλιά να στήσουν τις εστίες τους. Ο Αρχηγός έδωσε το σύνθημα να προχωρήσουν χωρίς καθυστέρηση.
Ο κυνηγός άντρας της κόρης της γονάτισε, την πήρε στους ώμους του με σεβασμό και ξεκίνησαν για το μακρινό ταξίδι τους προς τα πιο ζεστά
μέρη του Νότου.
Στον δρόμο θα κυνηγούσαν για να τραφούν και η ηλικιωμένη Μητέρα
θα τους τραγουδούσε τους ύμνους που είχε μάθει από την δική της μητέρα και τα λόγια της θα μιλούσαν για την Πρώτη Μητέρα την γη που έσμιξε
με τον Θεό Ήλιο και από την μήτρα της ξεπήδησαν τα ζώα και τα ποτάμια ,
τα φυτά και τα δέντρα και μετά γέννησε τον Πρώτο Άντρα και την Πρώτη Γυναίκα που έσμιξαν και πρόσφεραν στην Μητέρα Γη το γένος των ανθρώπων.


                                                                                                                Levina




photo_DarylHannah-ClanoftheCaveBear


22 σχόλια:

Λιακάδα ☼ είπε...

Φτου σου!
Ενα Σαβ/κο έλλειψα και ξεσάλωσες στο γράψιμο!
Αντε να σε προλάβω τώρα...
Φιλάκι!

serenata είπε...

Πω πω μαγεύτηκα!
Τι όμορφη ιστορία Λεβίνα μου...
Τη ρούφηξα!

Σε φιλώ πολύ, καλό σου βράδυ:)

Λιακάδα ☼ είπε...

To γράψιμό σου είναι ευλογία!
Η γραφή σου είναι θεόσταλτο χάρισμα που έρχεται να μας ηρεμεί... να μας αφυπνίζει... και να μας ημερεύει...
Είμαι σίγουρη ότι πλησιάζει ο καιρός που θα διακριθείς... :)

ΦΛΩΡΑ είπε...

Είδες τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν έχει μάθει όλη του τη ζωή να προστατεύει και να φυλάει τους άλλους.
Ούτε να πεθάνει δεν μπορεί.
Δεν του επιτρέπεται...
Πολύ όμορφο πολύ συγκινητικό.
Για άλλη μια φορά με καθήλωσες.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με Φλώρα : Σε καθηλωνει.
Μαγευτική γραφή !!

Θα διαβάσω και τα προηγούμενα !
Να καλύψω κενά !

Ανώνυμος είπε...

Ομορφη ιστορία, άχρονη και συγκινητική! Πρεπει να διαβασω και τις άλλες τωρα που σε ανταμωσα. Σε ειχα αφησει σε ένα μπλογκ με δημιουργιες άλλου ειδους, δεν ήξερα οτι γραφεις και μαλιστα τοσο ομορφα.

Σε φιλώ καλή μου!!

Levina είπε...

Aγαπημένο μου Λιακαδάκι
έχω πολλές ενστάσεις επάνω στην λέξη "διάκριση" ... μετά θάνατον ίσως!! χαχαχα
Αυτά θα τα συζητάμε εν στενό κύκλο φιλενάδα, μου φτάνει που κάνω αυτό που θέλω, όπως το θέλω κι όταν το θέλω και πάλι το διαβάζει όποιος το θέλει και το κρίνει όπως θέλει .
Σ΄ ευχαριστώ πολύ πολύ, να είσαι καλά και να χαμογελάς :))

Levina είπε...

Σερενατάκι μου
χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν οι ιστορίες μου και σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :))

Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα εύχομαι

Levina είπε...

Φλώρα μου μια χαρά το κατάλαβες, είχε και αυτή την παράμετρο αυτό το μικρό διήγημα... δεν φτάνει η κούραση για να 'αναχωρήσει' κάποιος όταν τον κρατά το καθήκον και η φροντίδα προς τους αγαπημένους του.

Τα φιλιά μου και σ΄ ευχαριστώ πολύ για όλα!
Περαστικά να έχεις και καλή εβδομάδα

Levina είπε...

Gipako μου ελεύθερα να διαβάσεις ότι θέλεις όταν έχεις χρόνο και σ΄ ευχαριστώ που είσαι εδώ και με στηρίζεις τόσους και τόσους μήνες!

Σε φιλώ και καλή συνέχεια στο έργο σου, περιμένω να παρουσιαστεί για να το διαβάσω :))

Levina είπε...

Mανιάτισσα, καλό μου κορίτσι θα βρεις πολλά εδώ μέσα, από χειροτεχνίες, στίχους, κείμενα μέχρι και δικομώδηση των καταστάσεων που ζούμε γενικά ως χώρα!
Ένα 'πολύχρωμο' blog έχω δημιουργήσει κι αν με ρωτήσεις με τι θέμα, ούτε εγώ δεν ξέρω να απαντήσω ! Με ότι κατεβάζει το μυαλό μάλλον.

Τα φιλιά μου και σου εύχομαι
Καλή εβδομάδα :))

Λιακάδα ☼ είπε...

Λεβινάκι μου δε σου πάει ούτε η ηττοπάθεια ούτε η μετριοπάθεια... Ποτέ δεν ήσουν μέτρια άλλωστε... ;)
Μόλις πετύχει το γλυκό θα σε καλέσω για τσάι...χιχιχιι
φιλάκια!

αγκαθι είπε...

Τελικά ούτε να πεθάνουμε δεν μας αφήνουν οι έννοιες κι οι υποχρεώσεις μας Λεβίνα μου!Ο άνθρωπος έτσι ήταν... πάντα πολυάσχολος!Τις πιο πολλές φορές βέβαια για βλακείες, ενώ εδώ στην όμορφη και διδακτική ιστορία σου, είχε κάποιο νόημα... έσωσε ζωές!
Για φαντάσου να τρως την πίεση και το άγχος για τρίχες και να σκοτώνεσαι χωρίς νόημα!Αυτό πάλι που το βάζεις!
Να ΄σαι πάντα καλά χαρά μου και συνέχισε τις υπέροχες ιστορίες σου!Με προβληματίζουν ευχάριστα!
Χαρούμενη εβδομάδα να περάσεις!Φιλάκια!:)

Ανώνυμος είπε...

Καλή εβδομάδα, Λεβίνα. Θα διαβάσω την ιστορία σου από την αρχή, και θα σου πως τις εντυπώσεις μου. Να είσαι καλά.

Unknown είπε...

Εμένα με συνεπήρε ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν να αποχωριστούν αυτόν τον κόσμο και τους δικούς τους ανθρώπους. Με μεγαλοπρέπεια και υπερηφάνεια. Χωρίς δάκρυα. Δίχως αποχαιρετισμούς. Και με προσφορά απέναντι στη φύση για όσα τους χάρισε. Με ανταπόδοση...

Η ιστορία σου από αυτές που μένουν στον αναγνώστη και τον σημαδεύουν...

Τα φιλιά μου...

Ανώνυμος είπε...

Θέλει μελέτη.
Μία ανάγνωση δεν φτάνει να "πιεις" την ιστορία.

Apokalipsis999 είπε...

Η Πρώτη και η Τελευταία Μητέρα, η Γη. Χώμα είμαστε και σε χώμα θα καταλήξουμε... Ανακυκλούται η Ζωή και όσο απομακρυνόμαστε από την κόρη της Γης, την Φύση, τόσο μακριά από τη Ζωή θα βρισκόμαστε μέχρι που θα πάψει να ανακυκλώνεται...

Levina είπε...

Αγκαθάκι μου έτσι είναι....
τόσες πολλές οι υποχρεώσεις, ειδικά όταν είσαι και υπεύθυνο άτομο και δεν αφήνεις τα πάντα στην τύχη κι όπου βγει! Όταν νοιώθεις πως σε έχουν ανάγκη, πως Πρέπει να είσαι εκεί!
Να είσαι καλά κοριτσάκι μου
σε φιλώ πολύ, καλό σου βράδυ :))

Levina είπε...

Δυστυχώς Καπετάνιε μου δεν θυμάμαι πια που το είχα διαβάσει αυτό για να βάλω την βιβλιογραφία, όμως είναι πραγματικότητα πως συνέβαινε.

Να είσαι καλά
σ ευχαριστώ πολύ και σου στέλνω τα φιλιά μου
Καλό σου βράδυ!

Levina είπε...

Νelaki μου
εδώ θα είναι, αν σε ενδιαφέρει μπορείς να το ξαναβρεις!
Σε φιλώ κοριτσάκι μου
και σου εύχομαι καλό σου βράδυ :))

Levina είπε...

Σταμάτη μου
πάντα βάζεις το λιθαράκι που συμπληρώνει το κενό... Ναι συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες και θλίβομαι όταν παρακολουθώ ντοκυμανταίρ που δείχνουν πόσο μακριά είμαστε από την πραγματικότητα ... από την αληθινή μας φύση που είναι η ίδια η φύση και πόσο πολύ την πληγώνουμε!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ

Levina είπε...

Σταμάτη μου
πάντα βάζεις το λιθαράκι που συμπληρώνει το κενό... Ναι συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες και θλίβομαι όταν παρακολουθώ ντοκυμανταίρ που δείχνουν πόσο μακριά είμαστε από την πραγματικότητα ... από την αληθινή μας φύση που είναι η ίδια η φύση και πόσο πολύ την πληγώνουμε!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...