17.10.14

Λίγο πριν το Τέλος






Και να που πρέπει
για πολύκλαυστους έρωτες  να μιλήσω’
Εκείνους που λαίμαργα
των ματιών το βλέμμα καταπίνουν
κείνους  που κράτησαν  τα σκήπτρα της ζωής
Φοβήθηκα σαν ένοιωσα 
χάδι  απαλό στα χείλη μου επάνω
το άγγιγμα της Άνοιξης
στην ώρα  του μεσημεριού
σαν τ΄ αεράκι μοσχοβολιστό
λεύτερο  περιδιάβαινε
στων σωθικών  μου το γαλάζιο
Σάρωσε ο λίβας στην φωτιά
κάθε της λογικής μου έννοια
κι  ήρθε ένας ποιητής υάκινθος
με το παρθενικό του λευκό του ντύμα
Μας έκρυψε τις ώρες τις νυχτερινές
σιωπές ψίθυροι κραυγές ανάσες
κι εκείνος στίχους χάραζε
σε σάρκα φλογισμένη.

Κάτι  πιο πάνω  ας μην γυρέψω
ασάλευτος ας μένει  ο ουρανός
μην κι η στιγμή το άγγιγμά της χάσει
Ας  φτερουγίσουν  τα πουλιά
στα σύννεφα πιο πάνω
τ’ αγρίμια να σκορπίσουνε
 στης ώρας την φωτιά
Όλα όσα με σάρωσαν
ζωγράφισα στ  ακρογιάλι
κάτω από την αιώνια σκιά 
που έριχνε της ζήσης μου ο βράχος.

Σβήστηκαν πια στα κύματα
Τίποτα δεν κράτησα
 γραμμένο σε πολύτιμο χαρτί
στο κάποτε για να το βρω
μες σε βιβλία σκονισμένα’
αποδημητικά πουλιά οι έρωτες ‘
χάθηκαν
κι είναι αναπότρεπτη η μοίρα καθώς
με την παραδοχή του τέλους μου
με βάζει να παλέψω_



                                  Levina





Victor Bauer...
 Oil on canvas



Το Συμπόσιο Ποίησης, αυτό το δρώμενο που εμπνεύστηκε και υλοποίησε η Αριστέα , 
έφτασε κι αυτή την φορά στο τέλος του.
Το κέρδος που μπορούμε να αποκομίσουμε από όλο αυτό;
Δεν είναι η βαθμολογίες, ούτε τα όμορφα λόγια που παραμένουν λόγια… 
είναι κάτι βαθύτερο που φτάνει μέχρι την ψυχή.
Μέσα από τον στίχο, ακόμα και τον πιο σατυρικό (και υπάρχουν πολλοί σε κάθε 
συμπόσιο σατυρικοί στίχοι) μπορείς να δεις τις ανησυχίες, τις ελπίδες, τους φόβους, 
ακόμα και το ‘εγώ’ , όσων παίρνουν μέρος και παλεύουν άλλοτε με ευκολία, άλλοτε 
με πραγματική πάλη να βάλουν στην σειρά τις σκέψεις τους, δοσμένες με έναν 
διαφορετικό τρόπο από την καθημερινή ομιλία.
Για όσους δεν έχουν καταπιαστεί ποτέ με αυτό, δεν είναι καθόλου εύκολο να 
αποδομήσεις τον τρόπο έκφρασής σου και να χτίσεις ένα στίχο και όταν το καταφέρουν 
είναι κάτι θαυμάσιο.
Αυτό λοιπόν χαρίζει σε όλους το Συμπόσιο Ποίησης… 
τον θαυμαστό κόσμο της έκφρασης μέσα από ένα στίχο και 
την ευκαιρία να διαβάσουμε... να βάλουμε κι άλλους κόσμους
μέσα στους προσωπικούς μας ορίζοντες. 
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους _

13.10.14

Σιωπηλές Εικόνες




Αποδεδειγμένα γυμνή περπατάω
με βήματα συρτά διαβαίνοντας τις κάμαρες
ξεχνάω να κλείσω την πόρτα
κι οι τοίχοι να χάνονται στα κενά της βροχής
Γιρλάντες λουλουδιών εφορμούν και
ξεκουράζονται στο ίσιο τους
Ανασαίνουν υπομονή οι τριανταφυλλιές
κρύβουν στο χώμα τα αγκάθια τους
κι εγώ πολλαπλασιάζω τις εικόνες σου
γεμίζω τα κάδρα με αυτές
να αντικατοπτρίζουν τα τζάμια τους
το δικό μου πρόσωπο
τα μάτια μου μπαίνουν στα μάτια σου
τα χείλη μου αντικαθιστούν τα χείλη σου
τα μαλλιά μου σκεπάζουν το κεφάλι σου

Αποδεδειγμένα γυμνή περιφέρομαι
Αποδεδειγμένα αόρατο
της μοναξιάς το ντύμα



Levina

painting Cecile Desserle




 

7.10.14

Σιγανοτραγουδισμένα Λόγια






Μη φοβάσαι τα Φθινοπωρινά απομεσήμερα
τρεχοβολούν οι ώρες ‘ βιάζεται να γύρει η μέρα
στης νύχτας τις αγκάλες' σ’ ονείρατα μετάξια να χαθεί

Μη τα φοβάσαι τα Φθινοπωρινά θολά φεγγάρια
γελούνε μες τις συννεφιές σαν παιδιά
παίζουνε κυνηγητό με τα ετοιμοθάνατα φύλλα
που χορεύουν στων δέντρων τα κλαριά

Μήτε τα κρύα πρωινά να τα φοβάσαι που σε καλούν
στα δάκρυα τ’ ουρανού να περπατήσεις
βροχούλα είναι αγάπη μου Φθινοπωρινή

Να μη σε σκιάζει τίποτα και φόβο να μη νοιώσεις
πόνο μαργαριταρένια μου μην έχεις στην ψυχή
γιατί έχεις φύλακα άγγελο δίπλα στο προσκεφάλι
της μάνας το νανούρισμα και την γλυκιά αγκάλη

                                             

                                            Levina
                                            Νοε.1985
 



Κάτι που ξεκίνησε να με συγκινεί στον στίχο από πολύ μικρό παιδί 
ήταν τα μοιρολόγια … και μετά ήρθαν τα νανουρίσματα.
Μέσα από το νανούρισμα ανακαλύπτεις τον μαγικό κόσμο που μπορεί 
να μοιραστεί η μάνα με το παιδί της και που δεν χωρά κανένας άλλος 
εκείνες τις ώρες ανάμεσά τους. Είναι οι μελωδικές υποσχέσεις της, η 
καρδιά της, οι ελπίδες της, η αγάπη της που γίνονται κατάθεση στο βρέφος
 που κρατά στην αγκαλιά της και μέσα σε αυτό βλέπει το αύριο, το μέλλον 
ακόμα κι όταν αυτή δεν θα υπάρχει πια.



Ένα νανούρισμα διάλεξα για την ιδέα της Μαρίας
και για μουσική επένδυση ένα γνωστό νανούρισμα
του Μάνου Λοΐζου σε στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

 

Victor Bauer Art painting
                                            

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...