να ξεχειλίζει από τα βάθη της καρδιάς μου
Μου έφτανε που είδα τον ήλιο ψηλά
σε έναν ασυννέφιαστο καταγάλανο ουρανό!
χρώματα και αρώματα και γέμισαν κάθε γωνιά,
στάθηκαν επάνω στο φλιτζάνι του καφέ μου,
στο πιάτο με το ψωμί που είχα αλείψει με βούτυρο και μέλι.
στο γυάλινο βαζάκι της μαρμελάδας που έχει μέσα
αγριολούλουδα από τον κήπο, μοβ μολόχες και λευκές ίριδες
και μια ιδέα από ροζ γλυσίνα.
Γέλαγε ο ήλιος, γέλασα και εγώ και ένοιωσα ευλογημένη
που μπορώ να χαίρομαι με τόσο απλά πράγματα , που μπορώ
να βλέπω όλα αυτά που οι άλλοι προσπερνούν αδιάφορα.
λίγα τριαντάφυλλα, λυπήθηκα να τα κόψω τα άλλα …
ας είναι , όμορφο για τα δικά μου μάτια είναι και αναίμακτο …
την περασμένη πρωτομαγιά είχα μετρήσει δώδεκα σκαλοπάτια
και για δυο μήνες σχεδόν ήμουν σαν μούμια μπανταρισμένη.
Να είστε όλοι καλά, ευχή μου είναι να είμαστε του χρόνου διαφορετικά …
να έχει αλλάξει κάτι, αυτό το κάτι που στέκεται σαν σκιά επάνω σε όλους μας ,
που τρύπωσε μέσα μας και ακόμα κι όταν δεν το συζητάμε ξέρουμε
πως είναι εκεί και μας βασανίζει …
Levina
