Ο δρόμος για τον παράδεισο
περνάει από την γέφυρα της κόλασης.
original and custom color pencil artwork
by Carol Moore
Έχεις ανακαλύψει που υπάρχει η γη του Παραδείσου .
Είσαι μοναδικός !
Θέλεις να γίνεις πλούσιος .
Σε όλα σου .
Σκέφτεσαι πως θα είναι εύκολο να χτίσεις μια γέφυρα
κι όποιος θέλει να περάσει για εκεί ,
θα σου αφήνει το αντίτιμο για να έχει το ελεύθερο να το κάνει.
Δεν είσαι πολιτικός μηχανικός
οπότε επιστρατεύεις ότι υπάρχει στο διαδίκτυο σχετικά με
γνώσεις που μπορείς να αποκτήσεις για το αντικείμενο ,
ρωτάς γνωστούς και φίλους, κατεβάζεις και δεκάδες
φωτογραφίες από γέφυρες και ξεκινάς το χτίσιμο .
Βλέπεις , διαβάζεις , φτιάχνεις ώσπου μια ωραία πρωία
έχει τελειώσει το οικοδόμημα και δίνεις το ελεύθερο
στον πρώτο διαβάτη .
Δίχως δισταγμό πατά εκείνος επάνω αφού βλέπει
πόσο όμορφο έγινε το έργο σου, αφού του το λες εσύ
ο ίδιος ο χτίστης ... σε εμπιστεύεται και ξεκινά να
περάσει απέναντι ... μόνο που εσύ ξέρεις πόσο
ασφαλής είναι αυτή η γέφυρα και εκεί προς το τέλος
της διαδρομής δίνεις έναν πήδο και πατάς γη την ώρα
που η γέφυρα γκρεμίζεται και παρασέρνει τον άτυχο
που σε εμπιστεύτηκε και είπε να περάσει απέναντι .
Σηκώνεται ο έρημος παραλοισμένος από το χτύπημα,
δεν κατάλαβε ούτε από που του ήρθε, τον πιάνεις
κι εσύ στην μουρμούρα και φεύγει από εκεί που ήρθε
χωρίς και να σου ζητήσει τα ρέστα .
Είσαι όμως ανικανοποίητος !
Πρέπει να χτίσεις πάλι αυτή την γέφυρα, τώρα πια ξέρεις
και θα την κάνεις καλύτερη, ομορφότερη, ζηλευτή ...
ασφαλή όμως θα την κάνεις ?
Να λοιπόν που την ξαναχτίζεις και μάλιστα ακόμα πιο
καλύτερη από την πρώτη, να που έρχεται και ο επόμενος
διαβάτης που θέλει να περάσει απέναντι και για αντίτιμο
σου δίνει την εμπιστοσύνη του και να ...
πάλι πριν το τέλος της διαδρομής εσύ ξαναπηδάς με ασφάλεια
και εκείνος βρίσκεται σαβουρντισμένος στο βάθος του
ξεροπόταμου να μετράει αμυχές και σπασίματα ...
αλλά κι πάλι τα καταφέρνεις και με την πονηριά σου
τον στέλνεις από εκεί που ήρθε χωρίς να σου ζητήσει τα ρέστα .
Το κακό είναι πως σου αρέσει να χτίζεις γέφυρες
κι ας μην ξέρεις πως να το κάνεις και να έρχονται οι
διαβάτες να περάσουν γρήγορα απέναντι εκεί που τους
περιμένει το όνειρο να το ζήσουν και εσύ ξανά και πάλι
να πηδάς αλώβητος ξανά και ξανά ...
Βέβαια εδώ πρέπει να το πούμε ...
πως υπάρχουν και παρατηρητές σε όλη αυτή την εργολαβία,
το χτίσιμο και το γκρέμισμα !
Είναι αυτοί οι κλακαδόροι που βρίσκεις παντού γύρω από
πρόσωπα που αναζητούν τα 15΄ αναγνωρισιμότητας που
τους ανήκουν σε αυτή την ζωή και που ανυπόμονα περιμένουν
να είναι οι επόμενοι διαβάτες στην γέφυρα που ξανά και ξανά
βλέπουν να γκρεμίζεται εμπρός τους .
Είναι αυτοί που ενώ μπορούν να απλώσουν τα χέρια
και να βοηθήσουν τους άλλους διαβάτες , εκείνοι
αντίθετα χοροπηδάνε στις άκρες της γέφυρας
προσπαθώντας εναγωνίως να τους γκρεμίσουν
ώστε μετά να πάρουν εκείνοι την θέση τους .
Δεν ξέρω πως λέγεται εκείνος που θέλει να
παραστήσει τον πολιτικό μηχανικό και χτίζει γέφυρες που γκρεμίζονται ...
Δεν ξέρω ούτε πως λέγονται εκείνοι που
απολαμβάνουν το κάθε γκρέμισμα και περιμένουν την σειρά τους ...
Ξέρω πως θα χαρώ να δω τους ανθρώπους που χτίζουν χάρτινους πύργους
επάνω στις ελπίδες και στα όνειρα των άλλων κάποια στιγμή να μη προλάβουν
να πηδήξουν έξω με ασφάλεια και να πάθουν όσα έδωσαν .
Ξέρω πως δεν θα χύσω σταγόνα δάκρυ για εκείνους που θα
μπορούσαν να προλάβουν το κακό και δεν το έκαναν νομίζοντας πως
αυτοί θα είναι τυχεροί και η γέφυρα θα τους αντέξει .
Αυτό ήθελα σήμερα να γράψω
ακατανόητο ίσως ή απόλυτα κατανοητό ?
Όπως το πάρει κανείς .
Levina
