Η Στιγμή Σου Σε Ένα Ποίημα

Τον Αργύρη Χιόνη τον γνώρισα όταν ήδη είχα κατασταλάξει σε ποια

ποιητικά μονοπάτια μου άρεσε να περιδιαβαίνω και  τότε η πορεία μου

απέκτησε έναν ακόμα σταθμό . Μόνο που αυτοί οι σταθμοί δεν είναι για να 
ξεκουράζεται κανείς αλλά για να βασανίζεται … κι όποιος δεν έχει 

ζαλιστεί και ξοδέψει φαιά ουσία για έναν στίχο τότε δεν καταλαβαίνει 

τι θέλω να πω.

Θα σημειώσω  δυο τρία δικά του κομμάτια που τα νοιώθω σαν πηγή

δροσερού νερού μέσα μου και θα βάλω την Ιροντίνα Κάνδραλη με την

καθάρια φωνή της να τα συνοδέψει σε μουσική Σ. Σπανουδάκη από

την ταινία του Π. Βούλγαρη «Νύφες». Είναι μια ερμηνεία που κυλά

αβίαστα μέσα στο κορμί, τυλίγεται στα σωθικά και ελευθερώνει την

σκέψη. Ταιριάζει κατά την ταπεινή μου γνώμη με τους παρακάτω

στίχους και ειδικά με το Χαϊκού που θα μπορούσε να είναι το επιμύθιο

αυτής της μελωδικής παρέμβασης.
Όσο για την εικόνα στην αρχή... αυτό το αφήνω στα μάτια της ψυχής σας. 

Το πρώτο είναι ένα Επίγραμμα… ο απόλυτος Έρωτας …

Δεν είμαι τίποτα

Είμαι αέρας στο στόμα σου

Είμαι μόνο

Η πιθανότητα μιας λέξης

Με προφέρεις και υπάρχω

Το δεύτερο είναι από την ποιητική του συλλογή «Το Υπόγειο» και φυσικά δεν μιλά 

για λίμνες , ούτε για ποτάμια και νερά τρεχούμενα….

Υπάρχουνε υπόγειες λίμνες, υπόγειοι ποταμοί

που τίποτε δεν αντικαθρεφτίζουν (αστέρια ή φεγγάρια)

ούτε και κατοικούνται ή διαπλέονται από τίποτε

(ψάρια ή σκάφη). Υπάρχουνε, απλώς, κάτω

απ' τα πόδια μας. Κάποτε κάποτε, τροφοδοτούν

κάποιο πηγάδι, κάποια πηγή, δροσίζουνε τα σπλάχνα

και το μέτωπό μας. Τόσο ταπεινά, τόσο αθόρυβα

βγαίνουν στην επιφάνεια αυτές οι υπόγειες δυνάμεις.

Το τρίτο είναι με τίτλο «Τα χέρια» από την ποιητική του συλλογή  «Λεκτικά Τοπία» 

και σκεφτείτε πόσο περισσότερο θα μπορούσαμε πράγματι να χρησιμοποιούμε αυτά 

τα ευλογημένα χέρια μας….

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Θα τελειώσω με ένα τέταρτο κομμάτι … ένα Χαϊκού του Αργύρη Χιόνη… 

Πόσο χαμένη ζωή είναι αλήθεια  η μοναξιά!

Θεέ μου, τι αόρατο

ναυάγιο που είναι

η έρημη ζωή!

Η σημερινή ανάρτηση βασίζεται σε μια ιδέα της Μαρίας και
βρήκε αρκετούς αποδέκτες μέσα στον μπλογκοχώρο.... 

Levina